Δ.Ν.Τ : Δεν φταίμε εμείς ..ο …όφις μας παρέσυρε.

Σημαντική διάσταση απόψεων ανάμεσα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή όσον αφορά το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης προκύπτει από το εμπιστευτικό έγγραφο του ταμείου που αποκάλυψε την Τετάρτη η Wall Street Journal.

Όπως προκύπτει από το έγγραφο το ΔΝΤ ήταν από την αρχή αντίθετο στην ένταξη της χώρας μας στο πακέτο διάσωσης καθώς δεν πληρούσε τα τρία από τα τέσσερα σχετικά κριτήρια. Μάλιστα το ταμείο παραδέχεται ότι παρέβη τους ίδιους του τους κανόνες για να κάνει το διογκούμενο χρέος της Ελλάδας να φαίνεται βιώσιμο, παρά το γεγονός ότι από την αρχή του προγράμματος μέχρι και σήμερα δημοσίως τα στελέχη του υποστηρίζουν το αντίθετο.

Οι συντάκτες του άρθρου να υποστηρίζουν ότι το μεγαλύτερο όφελος από το «πακέτο» του 2010 δεν το καρπώθηκε τόσο πολύ η Ελλάδα όσο ευρύτερα η Ευρωζώνη στην οποία «έδωσε χρόνο να χτίσει ένα τείχος προστασίας που θα προστάτευε τα υπόλοιπα ευάλωτα κράτη-μέλη και απέτρεψε πιθανές σοβαρές επιπτώσεις για την παγκόσμια οικονομία», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Το δεύτερο βασικό σημείο της κριτικής που φαίνεται να ασκεί το ΔΝΤ απέναντι στις χώρες της Ευρωζώνης έχει να κάνει με την καθυστέρηση, κατά τους συντάκτες του εγγράφου, της αναδιάρθρωσης του χρέους που τελικά έγινε τον Μάιο του 2012. Για το Ταμείο υπεύθυνες για την καθυστέρηση είναι οι τράπεζες που διακρατούσαν σημαντικό μέρος του ελληνικού χρέους και ασκούσαν πολιτικές πιέσεις στις κυβερνήσεις. Οι ίδιες οι κυβερνήσεις, δε, θεωρούσαν ότι η ύπαρξη υψηλού χρέους θα λειτουργούσε ως κινητήριος μοχλός προκειμένου η ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει στην εφαρμογή του προγράμματος.

Στους υποστηρικτές της ταχύτερης ενεργοποίησης του μέτρου του «κουρέματος» του χρέους σύμφωνα με την ίδια έκθεση περιλαμβανόταν και η Γερμανία.

Από την κριτική του Ταμείου δεν ξεφεύγει ούτε και η Κομισιόν για την οποία υποστηρίζει ότι «δεν είχε εμπειρία στη διαχείριση μιας τέτοιου μεγέθους κρίσης» προσθέτοντας ότι εστίαζε περισσότερο  στη «συμμόρφωση με τις νόρμες της Ε.Ε. παρά στην επίδραση στην ανάπτυξη».

Όσο για τη συμφωνία αυτή καθ' αυτή χαρακτηρίζεται «ασυνήθιστη» και σημειώνεται ότι «κανένας από τους εταίρους στην τρόικα δεν τη θεωρούσε ιδανική» τονίζοντας ότι «υπήρχαν σημαντικές διαφορές απόψεων εντός της τρόικα, ειδικά όσον αφορά τις προβλέψεις για την ανάπτυξη.»

Στην έκθεση ο διεθνής οργανισμός επικρίνει τις ελληνικές κυβερνήσεις γιατί δεν κατόρθωσαν να επιβάλλουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με τις οποίες θα τονωνόταν ο ιδιωτικός τομέας, και αναφέρεται ότι «ο πόνος της προσαρμογής μοιράστηκε δυσανάλογα στην κοινωνία». Παραδέχεται πάντως ότι δεν υπάρχουν πολλά ιστορικά προηγούμενα για αυτό το τεράστιο μέγεθος περικοπών των δαπανών και φορολογικών αυξήσεων που πέτυχε η Ελλάδα, για να φτάσει στους επιθυμητούς στόχους.

Το ΔΝΤ δεν εξηγεί, πάντως, ούτε γιατί έκανε τις επιλογές που έκανε , ούτε γιατί συμφώνησε με τις αναλύσεις της τρόικα που σήμερα λέει ότι ήταν εσφαλμένες και περιορίζεται στο ότι το προσωπικό του «ευθαρσώς αναφέρθηκε» στους κινδύνους εφαρμογής του ελληνικού προγράμματος.

Αντίθετα η αυτοκριτική του περιορίζεται στο ότι θα έπρεπε να είχε διαπιστώσει νωρίτερα ότι οι προβλέψεις για την ανάπτυξη στην Ελλάδα είχαν φτάσει σε ανησυχητικά μη ρεαλιστικά επίπεδα.

Βέβαια ο συντάκτης του κειμένου σπεύδει να σημειώσει ότι η Ελλάδα ήταν μια ιδιαίτερα προβληματική περίπτωση λόγω «διοικητικών αδυναμιών» της ελληνικής κυβέρνησης.