Μήπως νὰ ψάχναμε ποιοὶ εἴμαστε...;

Γράφει ὁ Ἰάκωβος Ποθητὸς Ποιοὶ τελικὰ εἴμαστε ἐμεῖς ποῦ σὲ φιλικὲς συναθροίσεις ἢ σὲ δημόσιους χώρους ζητᾶμε νὰ ἀνατρέψουμε τὴν μνημονιακὴ πολιτική, νὰ φύγει ἡ Τρόικα κι οἱ ξένοι δανειστές; Ποιοὶ εἴμαστε ἐμεῖς, ποῦ κρίνουμε θετικὰ ἢ ἀρνητικὰ τὴν ὅποια κυβέρνηση, τὸν ὅποιον πολιτικό; Ἀξίζει νὰ δοῦμε χωρὶς φόβο καὶ πάθος καὶ – κυρίως – χωρὶς καμία προκατάληψη, ποιοὶ τελικὰ εἴμαστε. Ὄχι γιὰ νὰ κατηγορήσουμε κάποιους ἀλλὰ μήπως γίνουμε αἰτία ἀφύπνισης τοῦ συνόλου. Γιατί ὅλοι ἐμεῖς, εἴμαστε κύτταρα τοῦ ἴδιου σώματος ποὺ σήμερα νοσεῖ καὶ ποὺ θέλουμε μάλιστα ὅλοι, νὰ θεραπευτεῖ, νὰ λειτουργεῖ σωστά, χωρὶς κάποιο μέλος του νὰ ἀτροφήσει, νὰ καταλήξει ἢ νὰ κινδυνεύσει νὰ γίνει, νεκρό.
Ὅσοι ὑπηρετοῦν τὴν Δικαστικὴ ἐξουσία, δέχονται νὰ ἐφαρμόζονται σὲ βάρος τῶν πολιτῶν ἀντισυνταγματικοὶ καὶ ἄδικοι νόμοι ποὺ ἡ κάθε κυβέρνηση ψηφίζει στὴ Βουλή. Κι ἐνῶ γνωρίζουν πολὺ καλὰ ὅτι αὐτοὶ οἱ νόμοι ἀντιβαίνουν ἠθικές, κοινωνικὲς ἀλλὰ καὶ νομικὲς ἀξίες, τὶς ἐγκρίνουν (Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας, Ἄρειος Πάγος) καὶ τὶς ἐφαρμόζουν.
Ὅσοι ὑπηρετοῦν τὴν Ἀστυνομία, δέχονται νὰ χτυποῦν πολίτες ποὺ διαμαρτύρονται γιατί οἱ ἑκάστοτε κυβερνῶντες τοὺς κλέβουν τὸ ψωμί τους, τὸν ἱδρώτα τους, τὸ μέλλον τους. Καὶ χτυποῦν ἀδιάκριτα, νέους, ἡλικιωμένους, παιδιά, ἀνάπηρους, ἀσθενεῖς. Τὴν ὥρα ποὺ τοὺς χτυποῦν ὅμως, γνωρίζουν πολὺ καλά, ὅτι οἱ πολίτες ἔχουν δίκιο ποὺ διαμαρτύρονται.