Αν η «Ελλάδα τρώει τα παιδιά της» οι παραδομένες στο επεκτατικό γερμανικό κεφάλαιο κυβερνήσεις του διαστήματος 2009 – 2012 είπαν να ξεκινήσουν το «ξεπάτωμα» από τα μεγαλύτερα εξ αυτών, τους γερόντους.
Άλλωστε, σε συμβολικό επίπεδο οι γέροι ταυτίζονται με το παρελθόν: σε αυτό έχουν διαγράψει την πορεία τους, το μέλλον είναι γι’ αυτούς εντελώς άχαρη υπόθεση. Και το παρελθόν αυτό, το οποίο περιέχει μνήμες, εμπειρία και...
γνώση είναι σήμερα για το πολιτικό σύστημα της διαπλοκής και των μνημονίων, «διαγράψιμο» ή «παραποιήσιμο» προκειμένου να σερβιριστεί η βαρβαρότητα του σήμερα ως μονόδρομος και εγγύηση για μια «νέα Ελλάδα». Άλλο που στη συνείδηση των περισσότερων πλέον το «νέο» δεν ταυτίζεται με το «βελτιωμένο» αλλά με το «πρωτόγνωρο», και πρωτόγνωρη μπορεί να είναι και η φρίκη που μας περιμένει.
Και για να επιστρέψουμε στους γέρους , με το που εισήλθαμε στην μνημονιακή εποχή των πάσης φύσεως κουρεμάτων, πάνε οι πολιτικώς ορθές αναφορές και ο υποτιθέμενος σεβασμός της Πολιτείας στην Τρίτη ηλικία ή άλλιώς τα "περήφανα γηρατειά". Το περιθώριο τους περιμένει όλους, γιατί όχι κι αυτούς; Πλέον η εν λόγω κοινωνική κατηγορία, την ώρα που μπροστά της παρουσιάζονται διογκωμένα τα υπαρξιακής φύσεως ζητήματα που έχει να επιλύσει περιμένοντας το εισητήριο της «αναχώρησης» μετατρέπεται στεγνά σε οικονομικό μέγεθος και αντιμετωπίζει, μετά από χρόνια εργασίας και αγώνα, εκ νέου πρόβλημα επιβίωσης!
Εν ολίγοις της επιβάλλεται και να παρατείνει τον εργασιακό της βίο, σύλληψη αποκρουστική την οποία φωστήρες σαν το Γιωργάκη σέρβιραν με το θετικό πρόσημο της «ενεργού γήρανσης», και να «κουρευτεί» με την ψιλή. Το μεγαλύτερο μέρος των συνταξιούχων ανακαλύπτει ότι δούλευε μια ζωή και κατέβαλλε εισφορές για... την τρόικα. Και τώρα μένει με ψίχουλα στο χέρι μέχρι το επόμενο κούρεμα και φτάνει να ψάχνει τροφή στα σκουπίδια, επιστρέφοντας σχεδόν σε ένα άγριο παρελθόν το οποίο είτε πρόλαβε να ζήσει είτε μόλις είχε ξεφύγει από αυτό.
Η Τρίτη ηλικία πλέον είτε είναι στήριγμα – λόγω της έστω και αυτής πενιχρής της σύνταξης – της οικογένειας του «ενός εργαζομένου» (ή και του κανενός), είτε είναι βάρος, ειδικά αν τα προβλήματα υγείας είναι τέτοια που δεν τα σηκώνει ένας «κουρεμένος» οικογενειακός προϋπολογισμός.
Παρά την κοινή μοίρα που τους επιφυλάσσεται από τη συγκεκριμένη πολιτική, δεν αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο – η κοινωνία άλλωστε ευρύτερα, ως γνωστόν, δεν είναι ενιαία, τουλάχιστον μέχρι σήμερα . Κι άλλοι πιάνουν τη μαγκούρα για να συρθούν ως την κάλπη και να ψηφίσουν Ευάγγελο Βενιζέλο. Και άλλοι , επιλέγουν, πριν φτάσουν σε προσωπικό αδιέξοδο, να κάνουν αυτό που πιστεύουν ότι θα προκαλέσει μια κίνηση προς τα μπρος, προς την ανατροπή. Για όλους. Όχι για τα εύσημα του «μάρτυρα» ή του «ήρωα». Επιλέγουν την εκκωφαντική τους έξοδο από τη ζωή, όπως ο Δημήτρης Χριστούλας, γιατί τους «τρώει» το σαράκι του να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για την ελευθερία...
"Το Ποντίκι" μέσω "Σίβυλλα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου