Δεν διάβασε το μνημόνιο, γιατί είχε άλλες δουλειές να κάνει, δήλωσε χθες ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Είχε, λέει, να καταπολεμήσει την εγκληματικότητα και δεν πρόκανε! Λοιπόν: ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν πρόκειται περί κωμωδίας, είναι ότι πρόκειται περί τραγωδίας και μάλιστα τριπλής. Όχι μόνον επειδή τέτοιοι άνθρωποι μας κατέστρεψαν και τώρα το παραδέχονται αλλά κάνουν ότι δεν ήξεραν, ούτε κι επειδή η νοημοσύνη του ελληνικού λαού προσβάλλεται τόσο βάναυσα σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς.
Αλλά κι επειδή καθίσταται προφανές ότι οι άνθρωποι που μας έφεραν ως εδώ δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν την προσπάθεια να κυριαρχήσουν στα ερείπια που οι ίδιοι δημιούργησαν. Το μόνο που τους νοιάζει, είναι να συνεχίσουν να εξουσιάζουν. Εστω και σε αυτά…
Ο κ. Χρυσοχοΐδης είναι, αν δεν απατώμαι, δικηγόρος – δεν ξέρω επί πόσες ακριβώς δεκαετίες έχει να ασκήσει το επάγγελμά του, καθώς διορίσθηκε πολιτικός πολύ νωρίς. Ομως, ως απόφοιτος νομικής σχολής αν μη τι άλλο θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η χώρα κυβερνάται από το υπουργικό συμβούλιο το οποίο κατά το Σύνταγμα είναι όργανο που έχει συλλογική ευθύνη για τις πράξεις του. Αυτά, για τη θεσμική πλευρά της γελοιότητος.
Τώρα, ως προς την ουσιαστική, τι να πει κανείς; Να του ξεθάψει τις ατελείωτες δηλώσεις στήριξης του μνημονίου το πρώτο μεγάλο διάστημα, πριν όψιμα καταλάβει ότι αυτό οδηγεί στην καταστροφή; Να παρατηρήσει ότι ένας άνθρωπος που θέτει υποψηφιότητα για αρχηγός μεγάλου, ή, έστω πρώην μεγάλου, κόμματος, τολμά να εμφανίζεται στην κοινή γνώμη ως υποψήφιος αρχηγός και, συνεπώς, και πρωθυπουργός, και δηλώνει ότι δεν είχε τον χρόνο να διαβάσει το πιο καθοριστικό κείμενο στην ιστορία της χώρας των τελευταίων πολλών δεκαετιών; Να αναρωτηθεί αν είναι επίορκος ως βουλευτής που το ψήφισε και καθόρισε το μέλλον του ελληνικού λαού, χωρίς να το έχει καν διαβάσει; Τι να πρωτορωτήσει;
Τίποτα. Γιατί σε τίποτα δεν θα λάβει απάντηση – όπως δεν θα λάβει ούτε από την κυρία Κατσέλη, που δηλώνει τώρα ότι διάβασε το μνημόνιο επί τρεις ώρες ένα πρωί Σαββάτου και πήγε να το ψηφίσει... Μα είναι δυνατόν; Στο κομμωτήριο να πήγαινε εκείνο το Σάββατο, περισσότερη προσοχή και ώρα θα αφιέρωνε! Αλλά μας πήγε τελικά, και εκείνη, εμάς για κούρεμα… Όπως απάντηση δεν θα δώσει ούτε ο Ραγκούσης, ούτε όποιος άλλος ακολουθήσει στη σωρεία των υπουργών που δεν ήξεραν και δεν άκουσαν όταν οδηγούσαν ένα τόπο στην καταστροφή ακολουθώντας τυφλά τον μεγάλο αρχηγό… Και που φυσικά, ουδείς εξ αυτών έχει ακουστά περί συλλογικής ευθύνης, ούτε φυσικά στο λεξιλόγιό του υπάρχει η λέξη παραίτηση…
Όλα αυτά, ξεπερνούν κάθε τι άλλο ως βάναυσες προσβολές τόσο του ελληνικού λαού, όσο και της έννοιας της νοημοσύνης καθεαυτής. Είναι τόσο αδιανόητα, ώστε, πιθανόν, δεν αξίζει πλέον να ασχοληθεί κανείς ξανά ποτέ μαζί τους. Κι ίσως αυτή να είναι τελικά και η «στρατηγική» του κ. Χρυσοχοΐδη που φαίνεται ξαφνικά να βρήκε και μιμητές: άμα με τέτοια αμετροέπεια και υπό τέτοιες συνθήκες κάνεις τη νύχτα μέρα, ε, τι μπορεί να πει κανείς;…
Πάντως, είναι κρίμα που ο κ Χρυσοχοΐδης δεν ζει, όπως και οι όμοιοί του, στους διαδρόμους των χρόνων της παρακμής του Βυζαντίου. Εκεί, στις Βλαχέρνες λίγο πριν την πτώση, κάποιος θα βρισκόταν να του χαρίσει το προσωνύμιο που ο ίδιος διαφημίζει για τον εαυτό του: Μιχαήλ, ο Αδιάβαστος ο ένας, Λούκα Σαββατιανή η άλλη, Ιωάννης ο δεν ξέρω τι ο τρίτος... Θα ήταν κι αυτός ένας τρόπος να μείνουν στην ιστορία ακριβώς όπως τους πρέπει. Γιατί, άλλος τρόπος, όσα τέτοια και να πουν, δεν υπάρχει: με αυτά που λένε και αυτά που κάνουν, αδιάβαστοι όλοι θα καταλήξουν κι η Ελλάδα μαζί τους…
Αλλά κι επειδή καθίσταται προφανές ότι οι άνθρωποι που μας έφεραν ως εδώ δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν την προσπάθεια να κυριαρχήσουν στα ερείπια που οι ίδιοι δημιούργησαν. Το μόνο που τους νοιάζει, είναι να συνεχίσουν να εξουσιάζουν. Εστω και σε αυτά…
Ο κ. Χρυσοχοΐδης είναι, αν δεν απατώμαι, δικηγόρος – δεν ξέρω επί πόσες ακριβώς δεκαετίες έχει να ασκήσει το επάγγελμά του, καθώς διορίσθηκε πολιτικός πολύ νωρίς. Ομως, ως απόφοιτος νομικής σχολής αν μη τι άλλο θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η χώρα κυβερνάται από το υπουργικό συμβούλιο το οποίο κατά το Σύνταγμα είναι όργανο που έχει συλλογική ευθύνη για τις πράξεις του. Αυτά, για τη θεσμική πλευρά της γελοιότητος.
Τώρα, ως προς την ουσιαστική, τι να πει κανείς; Να του ξεθάψει τις ατελείωτες δηλώσεις στήριξης του μνημονίου το πρώτο μεγάλο διάστημα, πριν όψιμα καταλάβει ότι αυτό οδηγεί στην καταστροφή; Να παρατηρήσει ότι ένας άνθρωπος που θέτει υποψηφιότητα για αρχηγός μεγάλου, ή, έστω πρώην μεγάλου, κόμματος, τολμά να εμφανίζεται στην κοινή γνώμη ως υποψήφιος αρχηγός και, συνεπώς, και πρωθυπουργός, και δηλώνει ότι δεν είχε τον χρόνο να διαβάσει το πιο καθοριστικό κείμενο στην ιστορία της χώρας των τελευταίων πολλών δεκαετιών; Να αναρωτηθεί αν είναι επίορκος ως βουλευτής που το ψήφισε και καθόρισε το μέλλον του ελληνικού λαού, χωρίς να το έχει καν διαβάσει; Τι να πρωτορωτήσει;
Τίποτα. Γιατί σε τίποτα δεν θα λάβει απάντηση – όπως δεν θα λάβει ούτε από την κυρία Κατσέλη, που δηλώνει τώρα ότι διάβασε το μνημόνιο επί τρεις ώρες ένα πρωί Σαββάτου και πήγε να το ψηφίσει... Μα είναι δυνατόν; Στο κομμωτήριο να πήγαινε εκείνο το Σάββατο, περισσότερη προσοχή και ώρα θα αφιέρωνε! Αλλά μας πήγε τελικά, και εκείνη, εμάς για κούρεμα… Όπως απάντηση δεν θα δώσει ούτε ο Ραγκούσης, ούτε όποιος άλλος ακολουθήσει στη σωρεία των υπουργών που δεν ήξεραν και δεν άκουσαν όταν οδηγούσαν ένα τόπο στην καταστροφή ακολουθώντας τυφλά τον μεγάλο αρχηγό… Και που φυσικά, ουδείς εξ αυτών έχει ακουστά περί συλλογικής ευθύνης, ούτε φυσικά στο λεξιλόγιό του υπάρχει η λέξη παραίτηση…
Όλα αυτά, ξεπερνούν κάθε τι άλλο ως βάναυσες προσβολές τόσο του ελληνικού λαού, όσο και της έννοιας της νοημοσύνης καθεαυτής. Είναι τόσο αδιανόητα, ώστε, πιθανόν, δεν αξίζει πλέον να ασχοληθεί κανείς ξανά ποτέ μαζί τους. Κι ίσως αυτή να είναι τελικά και η «στρατηγική» του κ. Χρυσοχοΐδη που φαίνεται ξαφνικά να βρήκε και μιμητές: άμα με τέτοια αμετροέπεια και υπό τέτοιες συνθήκες κάνεις τη νύχτα μέρα, ε, τι μπορεί να πει κανείς;…
Πάντως, είναι κρίμα που ο κ Χρυσοχοΐδης δεν ζει, όπως και οι όμοιοί του, στους διαδρόμους των χρόνων της παρακμής του Βυζαντίου. Εκεί, στις Βλαχέρνες λίγο πριν την πτώση, κάποιος θα βρισκόταν να του χαρίσει το προσωνύμιο που ο ίδιος διαφημίζει για τον εαυτό του: Μιχαήλ, ο Αδιάβαστος ο ένας, Λούκα Σαββατιανή η άλλη, Ιωάννης ο δεν ξέρω τι ο τρίτος... Θα ήταν κι αυτός ένας τρόπος να μείνουν στην ιστορία ακριβώς όπως τους πρέπει. Γιατί, άλλος τρόπος, όσα τέτοια και να πουν, δεν υπάρχει: με αυτά που λένε και αυτά που κάνουν, αδιάβαστοι όλοι θα καταλήξουν κι η Ελλάδα μαζί τους…
Υ.Γ.: Το ελάχιστο που θα όφειλαν να κάνουν από εδώ και στο εξής αυτοί οι άνθρωποι, θα ήταν να ιδιωτεύσουν. Να φύγουν, σιωπηρά και να φύγουν για πάντα… Αλλά, ασφαλώς δεν έχουν εκεί το μυαλό τους όταν προβαίνουν στις όψιμες δημόσιες «εξομολογήσεις» τους. Το έχουν ακριβώς στο αντίθετο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου