Η άνοδος και η πτώση ενός ..."αεριτζή"

ΑΥΤΑ  ΕΙΝΑΙ  ΤΑ   ΠΡΑΣΙΝΑ  ΛΑΜΟΓΙΑ  ΠΟΥ  ΜΑΣ  ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΞΝ

Το σύστημα, για να μπορέσει να επιβληθεί, όσο το δυνατόν πιο εύκολα και ανώδυνα, καλλιέργησε, όλα αυτά τα χρόνια, στην λαϊκή συνείδηση μια νοοτροπία «ωχαδερφισμού» και απεμπόλησης κάθε ουσιαστικής σκέψης (και πολύ περισσότερο δράσης) απέναντι στα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα. Το Συλλογικό (και όχι συντεχνιακό) συμφέρον παραμερίστηκε πλήρως και ο ατομισμός, ο ατομοκεντρισμός καλύτερα, έγινε ο κυρίαρχος τρόπος ζωής. Έτσι, η λατρεία της οικονομικής ανόδου ως αυτοσκοπού και η δημιουργία του «λάιφ στάιλ» ενορχηστρώθηκαν με μαεστρία και... αποτελεσματικότητα μέσω περιοδικού τύπου και ιδιωτικής τηλεόρασης, αναδεικνύοντας πρότυπα κοινωνικού βίου μια σειρά λαμόγιων, παρασίτων, καταφερτζήδων, αετονύχηδων «επιχειρηματιών» και golden boys.

Ταυτόχρονα, η διάλυση των οικονομικών υποδομών της χώρας επιτεύχθηκε χάρη στην απαξίωση και την καταστροφή της εγχώριας βιομηχανίας, την ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων επιχειρήσεων, την υποβάθμιση της γεωργίας μέσω των οδηγιών της Ε.Ε., μιας αλλεπάλληλης σειράς σκανδάλων (με δεσπόζον αυτό του Χρηματιστηρίου), την προώθηση της «ιδεολογίας» του καταναλωτισμού και της υπερχρέωσης και φυσικά της «φιέστας» των Ολυμπιακών Αγώνων. Τέλος, η διάλυση της όποιας πίστης στην έννοια του Έθνους και του Ελληνισμού προωθήθηκε ασύστολα και αναίσχυντα μέσω της συντονισμένης εργασίας (μαζί με τα προαναφερθέντα «λάιφ στάιλ» κοινωνικά πρότυπα) πλήθους πανεπιστημιακών, επιφανών κονδυλοφόρων των καθεστωτικών «μεγάλων» εφημερίδων, στελεχών της «ανανεωτικής» -και ανθελληνικής- αριστεράς, κρατικά επιχορηγούμενων πλουσιοπάροχα Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, κρατικοδίαιτων οργανισμών και φορέων, μελών της περιβόητης «γενιάς του πολυτεχνείου», εξεχόντων «ευρωπαϊστών» κ.τ.λ. Αυτά, σαν μια εισαγωγή για τα όσα ακολουθούν.

Σελίδες επί σελίδων, όχι μόνο στα «κοσμικά» περιοδικά αλλά και στις «σοβαρές» εφημερίδες, για την «πτώση του βασιλιά του life style» , Πέτρου Κωστόπουλου. Ο τύπος αυτός έκανε λαϊκό ανάγνωσμα ακόμη και την πτώση του, την πτώχευση της εταιρείας του (της IMAΚO), όπως μέχρι τώρα έκανε την άνοδο των διαφόρων «σοφτ πορνό» πατσαβουροπεριοδικών, τα οποία, κατά καιρούς, εξέδιδε. Πάντοτε γνώριζε να πουλάει το τίποτα, τυλιγμένο σε λαμπερά σελοφάν. Δεν δυσκολεύτηκε να πουλήσει και πάλι το τίποτα, τυλίγοντάς το, αυτήν την φορά, με πένθιμα χρώματα. Τίποτα, βέβαια, γι’ αυτόν δεδομένου ότι χρεοκόπησε μια εταιρεία και όχι ο ίδιος. «Την μπάζα του», λογικά, έχει φροντίσει να την κάνει και, έχοντάς την εξασφαλισμένη, θα περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να επανέλθει με νέες «μπίζνες». Αντιθέτως, για πολλούς άλλους, μόνο τίποτα δεν είναι η χρεοκοπία. Για εργαζόμενους, στους οποίους χρωστάει αρκετούς μισθούς, αλλά και για προμηθευτές και παρόχους υπηρεσιών.

Όλους αυτούς τους διαβεβαίωνε, μέχρι προσφάτως, ότι όλα βαίνουν καλώς. Εργαζόμενους, φυσικά, με την τυπική έννοια του όρου, που προσπάθησε, και τα κατάφερε, να τους κάνει όμοιούς του (στον τρόπο σκέψης, όχι στην τσέπη), οδηγώντας τους στον ατομοκεντρισμό, τον κυνισμό, την κοινωνική αναισθησία. Η περίπτωση Κωστόπουλου δεν είναι μόνο η διαδρομή ενός αδίστακτου και ανάλγητου «αεριτζή», αλλά έχει και ιδεολογικές παραμέτρους, τις οποίες εξέφραζαν, με προκλητικό τρόπο, τόσο τα περιοδικά του όσο και ο ίδιος, με τις συνεχείς δημόσιες εμφανίσεις του. Παραμέτρους που μπορεί να συμπυκνώθηκαν στον όρο life style, συνιστούν όμως κάτι πολύ ευρύτερο.

Ο Κωστόπουλος, με τις πλάτες του μέντορά του και «κολλητού» του (πιο «κολλητός» δεν γίνεται…) Λαλιώτη, εμφανίζεται στον εκδοτικό χώρο την δεκαετία του ’80, όπου το ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλώς κυβέρνηση, αλλά με την όλη συμπεριφορά του αποτελεί μια καθεστωτική νοοτροπία. Την ώρα που το ΠΑΣΟΚ αλώνει και λεηλατεί τον κρατικό μηχανισμό, χτίζει τους αποκλειστικά δικούς του μηχανισμούς ελέγχου και χειραγώγησης του πλήθους και διαφθείρει συνειδήσεις σε όλη την Ελλάδα, από τον κρατικό κορβανά με την μέθοδο των κονδυλίων, ο Κωστόπουλος αναλαμβάνει «να ντύσει» ιδεολογικά αυτές τις νέες συμπεριφορές. Γίνεται ο κήρυκας του βολέματος, της αρπαχτής, του «μπανιστηριού», της εκπόρνευσης των πάντων, όπου «τσόκαρα», «ξέκωλα» και θλιβερές καρικατούρες ανύπαρκτου και ανήθικου «ανδρισμού» προβάλλονται αισθητικά (και όχι μόνον) ως τα νέα κοινωνικά είδωλα και πρότυπα.

Η φθηνή, χυδαία και ατομικιστική λογική του «πατήστε επί πτωμάτων για να ανέβετε», «κάντε βίζιτες για να τα κονομήσετε», «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» γίνονται το κυρίαρχο δόγμα. Όποιος νιώθει περήφανος για την καταγωγή του (και πολύ περισσότερο την υπερασπίζει πρακτικά και όχι απλώς θεωρητικά), όποιος είναι έντιμος, όποιος φέρεται ως Άνδρας, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του και δεν συμπεριφέρεται σαν «ερμαφρόδιτος», όποιος είναι πραγματικός Ιδεολόγος, όποιος δεν βολεύεται με την ατομική «ευτυχία» όταν όλοι και όλα γύρω του δυστυχούν πραγματικά, βαφτίζεται απλώς «μαλάκας», «νούμερο» και «γελοίος».

Έξυπνοι, επιτυχημένοι, άξιοι θεωρούνται, πλέον, μόνο τα λαμόγια, οι βδέλλες, οι αριβίστες. Ο Κωστόπουλος και κάποιοι όμοιοί του γίνονται οι «θεματοφύλακες» αυτών των νέων προτύπων και τα ανάλογα περιοδικά «ξεφεύγουν» όλο και περισσότερο. Βρήκαν πρόσφορο έδαφος, εκμεταλλευόμενοι την ευνοϊκή, γι’ αυτούς, συγκυρία της μεταπολίτευσης, όπως και της ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, που κορόιδεψε, αλλά και διέφθειρε, πολύ κόσμο. Η χρυσόσκονη της «γκλαμουριάς» τύλιξε και έπνιξε κάθε πραγματική Αξία, με την δημιουργία πάσης φύσεως «τεράτων». Ο Κωστόπουλος, βέβαια, μόνο χαζός δεν μπορεί να θεωρηθεί. Σίγουρα είχε αντιληφθεί ότι τα εκδοτικά του εκτρώματα θα έκλειναν κάποια στιγμή τον κύκλο τους. Αυτή η στιγμή ήρθε τώρα, στις συνθήκες της κρίσης, που ο κόσμος δεν έχει λεφτά ούτε για τα απαραίτητα, πόσο μάλλον για περιττές «τσόντες». Πρέπει, λοιπόν, να φροντίσει «να τα στείλει» μια ώρα αρχύτερα, αφού πρώτα, λογικά, θα φρόντισε για τον εαυτούλη του, πιστός στο δόγμα που ο ίδιος ανέδειξε.

Τώρα γράφει δακρύβρεχτα κείμενα και πολύ χειρότερα, βλέπουμε και άλλους να γράφουν τα ίδια γι’ αυτόν, παρουσιάζοντάς τον ως το θύμα της υπόθεσης. Εμείς πιστεύουμε πως κάτι τέτοιοι σαλταδόροι, οι οποίοι παρίσταναν μέχρι προσφάτως τους τιμητές των πάντων, δεν αξίζουν τίποτα άλλο παρά μόνο το σάλιο μας. Οτιδήποτε άλλο θα τους έδινε Αξία (με την Ηθική έννοια του όρου και όχι την υλική ερμηνεία). Άλλωστε, τίποτα δεν μπορούν να καταλάβουν από τους Ηθικούς (και Φυσικούς) Νόμους της Ζωής, τύποι που η μόνη «ιδεολογία», την οποία γνώρισαν και προώθησαν, σαν μόδα, είναι αυτή του γυμνοσάλιαγκα…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ

You might also like: