λογοδοτούν σε κάνεναν. Όμως κάτι τέτοιο θα φέρει μόνο βία και χάος :“Ήταν τόσο ταιριαστό το ότι την ημέρα που η Ευρώπη ξήλωνε ένα ακόμη στύλο της δημοκρατίας, τα τανκς έπρεπε να κυκλοφορούν στους δρόμους των Βρυξελλών. Βέβαια, η στρατιωτική επίδειξη τιμούσε την Εθνική Ημερά του Βελγίου και όχι τη θριαμβευτική πορεία προς την (ευρωπαϊκή) οικονομική ένωση , αλλά η σύμπτωση ήταν ένα από τα καλύτερα αστεία της ιστορίας. Η Ευρώπη τώρα καλπάζει προς την τελική πραγματοποίηση του μεγάλου μεταπολεμικού της ονείρου : την κατάργηση των ανεξάρτητων εθνών κρατών των οποίων οι κυβερνήσεις ήταν υπόλογες στους λαούς τους.
Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσεις τί διακυβεύεται εδώ. Όταν ασκείς το δικαίωμα σου να ψηφίσεις για το ένα κόμμα ή το άλλο στις εθνικές εκλογές, το κάνεις συνήθως βάσει των οικονομικών τους πολιτικών : δηλαδή τί προτείνουν να κάνουν για τη φορολογία και τις δαπάνες. Μάλλον δεν υπάρχει πιο σημαντική λειτουργία της εκλογικής διαδικασίας από αυτή. Εαν η κυβέρνηση δεν λογοδοτεί σε σένα για το τί κάνει με τα χρήματά σου και για το πόσα θα πάρει από σενά για να κάνει αυτά τα πράγματα , τότε τί απομένει από τη δύναμή σου σαν πολίτης ; Με ποιά λογική απαιτείται η συναίνεση σου για να κυβερνηθείς ; Εαν η ευθύνη γι αυτές τις αποφάσεις πρόκειται να αφαιρεθεί από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις των χωρών και να μεταφερθεί σε ένα πανευρωπαϊκό όργανο, τότε μπαίνουμε σε μια πορεία με τις πιο τρομακτικές πολιτικές επιπτώσεις.
Σε αυτή την πορεία δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο . Η ελληνική (και η ιρλανδική , η πορτογαλική , η ιταλική , η ισπανική ) κρίση είναι χρήσιμη, όπως ο καθένας τώρα μοιάζει να παραδέχεται, σαν ενας επιταχυντής : έχοντας στην εντατική μια ολόκληρη κουστωδία χωρών της ευρωζώνης έκανε την “ανάγκη” για οικονομική ενοποίηση να φαίνεται αναμφισβήτητη. Και έτσι φτάσαμε στο λογικό συμπέρασμα ενος οικονομικά αστοιχείωτου σχεδίου . Όχι άλλο ανακάτεμα με τη θέληση του λαού : πικραμένοι Γερμανοί και ανυπάκουοι Έλληνες θα παραμεριστούν στο όνομα- τίνος ; Ενός διεθνούς κράτους-πρόνοιας στο οποίο ο πλούτος αναδιανέμεται όχι μόνο μέσα στην ίδια χώρα από τις σκληρά εργαζόμενες στις μη εργαζόμενες τάξεις , αλλά και από εργατικά έθνη σε αποτυχημένα. Το παραδοσιακό σοσιαλιστικό μοντέλο όπου το κράτος παίρνει την περιουσία των πλουσιών για να τη δώσει στους φτωχούς θα εφαρμοστεί σε ηπειρωτική κλίμακα, με το αναπόφευκτο αποτέλεσμα πως η Νότια Ευρώπη θα γίνει μια διαρκής οικονομική αποτυχία, εξαρτημένη επ’άπειρον από την “υποστήριξη”- φτηνά δάνεια και περιοδικά “πακέτα διάσωσης” – του Βορρά. Οι κυβερνήσεις αυτών των εξαρτημένων χωρών θα είναι απλά αριθμητικά ψηφία , τόσο ανίσχυρες όσο είναι αυτοί που ζουν από την πρόνοια κάτω από κάθε σύστημα.
Όσο για τους ψηφοφόρούς τους ; Αυτοί ελάχιστα θα είναι εκλογείς με την πραγματική έννοια του όρου. Γι αυτό οι Έλληνες διαδηλώνουν στους δρόμους : όχι απλά γιατί βλέπουν την πρόωρη συνταξιοδότησή τους και τις φορολογικές τους συνήθειες να βρίσκονται σε κίνδυνο, αλλά γιατί κατάλαβαν ότι η γνώμη τους δε θα παίζει κανένα ρόλο στη μοίρα τους. Αυτό είναι που επιδιώκοταν εξαρχής. Το να χλευάζεις την κοινή γνώμη απορρίπτoντάς την σαν λαϊκίστική , αστοιχείωτη και εμπρηστική δεν είναι ένα συμπτωματικό χαρακτηριστικό του ευρωπαϊκού σχεδίου : είναι ζωτικό . Η λαϊκή θέληση δεν είναι μια απλή ενόχληση ή ένα εμπόδιο, που πρέπει να αντιμετωπιστεί κάτω από την πίεση συγκεκριμένων συνθηκών. Είναι από τη φύση της ασταθής και επικίνδυνη : μια απειλή στην καλοπροαίρετη, πεφωτισμένη διακυβέρνηση που μόνο μια απολιτική γραφειοκρατική διοίκηση μπορεί να καταφέρει.
Η γενικά παραδεκτή σοφία μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν πως τα τρομακτικά διεθνή εγκλήματα του πρώτου μισού του 20ου αιώνα οφείλονταν άμεσα στην ύπαρξη των ματαιόδοξων εθνών κρατών και των βίαια ξενοφοβικών λαών τους. Μόνο η κατάργηση της κυριαρχίας τους και η αχρήστευση της λαϊκής θέλησης θα μπορούσε να γλιτώσει τον κόσμο από αυτό τη τρομερή μυστικιστική σχέση “αίματος και γης” μεταξύ των χωρών και των πληθυσμών τους. Δεν προκαλεί έκπληξη και μάλιστα είναι αξιέπαινο πως η ίδια η Γερμανία- η πιο περιβόητη ενσάρκωση αυτής της ιστορικής τάσης- ήταν τόσο αποφασισμένη να εξαφανίσει την πιθανότητα να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Η ερώτηση είναι : η υπονόμευση της βασικής αρχής της δημοκρατίας- ότι η νομιμοποίηση της κυβέρνησης απαιτεί την συναίνεση του λαού- κάνει κάτι τέτοιο περισσότερο ή λιγότερο πιθανό να συμβεί ;
Εαν πρόκειται να διδαχθούμε από την ιστορία, πρέπει να δούμε τί φοβερά πράγματα ακολούθησαν όταν οι πληθυσμοί ένιωσαν εξαγριωμένοι και ανίσχυροι, τί συμβαίνει όταν οι λαοί φτάνουν στο σημείο να πιστέψουν ότι οι δικές τους πολιτικές ελιτ συνωμοτούν εναντίον τους με τέτοιο τρόπο που τους στερεί τη φωνή ή ένα αποτελεσματικό βέτο. Εαν τα δημοκρατικά μέσα της διαμαρτυρίας δεν διατίθενται ή είναι άχρηστα, τα μη δημοκρατικά μέσα έρχονται στην επικαιρότητα . Αρνήσου στους ανθρώπους την κάλπη σαν ένα αποτελεσματικό μέσο για να εξωτερικεύσουν τη δυσαρέσκειά τους, και θα πάρουν τους δρόμους, είτε για να αντικαταστατήσουν τις κυβερνήσεις τους με τη βία, ή χειρότερα, απλά για να ξεθυμάνουν τη χαοτική οργή τους. Πολύ συχνά, αυτή η οργή κατευθύνεται εναντίον άτυχων θύματων – μια φυλετική μειονότητα, ένας λοιδωρούμενος εσωτερικός “δημόσιος εχθρός” ή μια υποτίθεμενη ξένη απειλή- που γίνεται ένας μαγνήτης για το μίσος του όχλου. Οι ήδη ορατές αναλαμπές των εξτρεμιστικών πολιτικών στην Ευρώπη (μερικές φορές σε χώρες που ήταν παραδοσιακά φιλελεύθερες και ανεκτικές) είναι αρκετά ανησυχητικές : αυτές δεν θα είναι τίποτε μπροστά στο τί μπορεί να συμβεί αν η αλαζονική αποφασιστικότητα στην κατάργηση της δημοκρατικής προσβασιμότητας στις εθνικές κυβερνήσεις φτάσει μέχρι το τέλος.”
http://www.realpolitics.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου