Είναι η λιτότητα, ανόητε…

Αυτό που δεν κατάφερε ο Ναπολέων και ο στρατηγός Ντε Γκολ, φαίνεται ότι το πέτυχε ο Νικολά Σαρκοζί, με τη θερμή στήριξη της σημερινής Γερμανίας: Μια Ευρώπη, τουλάχιστον στον κλειστό πυρήνα της, χωρίς τη Μεγάλη Βρετανία. 

Το βέτο του Ντέιβιντ Κάμερον μπλόκαρε τις προθέσεις του νέου «Άξονα» για μια Ευρώπη με επίσημη γλώσσα τα γερμανικά, και… εναλλακτική τα γαλλικά, την ίδια ώρα ωστόσο απομόνωσε το Λονδίνο, με δεδομένη και τη συνεπή προσήλωση της βρετανικής πολιτικής στην υπεράσπιση της λίρας, απέναντι στο ευρώ...

Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκάλεσαν στιγμιαία ανακούφιση στις αγορές, επειδή ο ιδιωτικός τομέας δεν θα υποχρεωθεί στο μέλλον να… πληρώνει σπασμένα χωρών όπως της Ελλάδας, με τη συμμετοχή σε PSI. 

Παράλληλα όμως, οι αγορές μελαγχόλησαν και προβληματίστηκαν, επειδή διαπίστωσαν ότι η γερμανική εμμονή στην τήρηση αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων, που πιθανότατα ούτε το ίδιο το Βερολίνο θα μπορεί να τηρήσει στο μέλλον, προκαλεί ασφυξία στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Και συνθλίβει την ανάπτυξη.

Παραφράζοντας την ιστορική ρήση του Μπιλ Κλίντον, «είναι η λιτότητα, ανόητε». Αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα το οποίο θα κληθεί να διαχειριστεί η Ευρώπη στα χρόνια που έρχονται. 

Η λιτότητα, που… ευγενικά περιγράφεται ως δημοσιονομική πειθαρχία, ακριβώς όπως οι απολύσεις στην Ελλάδα «μεταμφιέζονται» σε… εφεδρεία.

Η Άνγκελα Μέρκελ κυρίως, αλλά και οι υπόλοιποι ηγέτες που κούνησαν συγκαταβατικά το κεφάλι στα τετελεσμένα τα οποία τους έθεσε η Γερμανίδα Καγκελάριος, παραβλέπουν το προφανές και αυτονόητο. Ότι, πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι. Κοινωνίες. Έθνη και λαοί.

Ακόμη λοιπόν κι αν κάποια στιγμή οι αριθμοί αρχίσουν να ευημερούν, πόσοι και ποιοι θα έχουν επιβιώσει για να το… γιορτάσουν;