"«Πωλούνται» και «Ενοικιάζονται» πρωθυπουργοί... "

Αυτό που πέτυχε η ελίτ του βρόμικου κατεστημένου μια ιδιότυπη κυβέρνηση υπό τον Λουκά Παπαδήμο– δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα της χώρας. 

Οι αφόρητες πιέσεις προς τον Α. Σαμαρά, η εκβιαστική εκμαίευση της συναίνεσης για τη συμφωνία της 26ης/27ης Οκτωβρίου, το παιχνίδι με την έκτη δόση κατέληξαν στην επιστράτευση εξωκομματικών προσώπων, όπως ο κ. Παπαδήμος – ή ο κ. Μόντι στην Ιταλία–, ως ανάγκη δήθεν να ανταποκριθεί η χώρα στις νέες «πολεμικές» πολιτικές συνθήκες. 

Κατά βάθος, οι πάντες γνωρίζουν ότι όλο αυτό που γίνεται είναι, κατά κάποιο τρόπο, ένα θέατρο, δυστυχώς, δε, του παραλόγου. Και περισσότερο από ποτέ ισχύει η ρήση του Τσόρτσιλ που ήταν κάπως έτσι:

Μπορείς να ξεγελάς λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο καιρό, αλλά όχι πολλούς για πολύ καιρό.

Μας στήσανε μια κυβέρνηση συνεργασίας για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να απορροφηθεί έτσι η λαϊκή οργή. Λυσσάξανε από τον Οκτώβριο για να μην γίνουν εκλογές, πρέπει οπωσδήποτε να πάρουμε, λέγανε, την έκτη δόση μέσα στο Νοέμβριο, γιατί αλλιώς καταστρέφεται η χώρα. Διώξανε, λέει, τον Γιώργο Παπανδρέου, αλλά το ΠΑΣΟΚ παραμένει στην εξουσία. Και τώρα προσπαθούν να κρατήσουν την κυβέρνηση συνεργασίας όλο το 2012 για να ξεχάσει ο λαός αυτά που πέρασε δύο χρόνια με την καταστροφική οικονομική πολιτική του Μνημονίου – το δήλωσε, εξάλλου, και ο Πάγκαλος. Αλλά ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του –που διασώθηκαν χάρις στον κ. Παπαδήμο από το λιντσάρισμα του ελληνικού λαού– θα πρέπει να λογοδοτήσουν.

Όμως, απ’ ό,τι φαίνεται, θα είναι ένα «δώρο» στην κυβέρνηση Παπαδήμου η έκτη δόση, έτσι ώστε να συμφωνήσει στα όσα έρχονται το αμέσως επόμενο διάστημα. Για παράδειγμα, κάτι ακούγεται ότι μπορεί η Ελλάδα να αποδεχτεί μεγαλύτερο «κούρεμα» του χρέους της με αντάλλαγμα τη μεταφορά των ομολόγων από το ελληνικό στο αγγλικό δίκαιο, το οποίο επιτρέπει την κατάσχεση κρατικής περιουσίας.

Το κρίσιμο αυτό σημείο παραμένει θολό μέχρι τώρα. Εσκεμμένα, η κυβέρνηση δεν ξεκαθαρίζει αν μετά τη συμφωνία τα ομόλογα υπόκεινται στο ελληνικό ή στο βρετανικό δίκαιο. Μια τέτοια αλλαγή θα ήταν καταστροφική και υποκρύπτει πολλά. Η κυβέρνηση πιθανότατα να οχυρωθεί πίσω από τη φράση της συμφωνίας, που λέει ότι η κυριότητα του προγράμματος είναι ελληνική, ανήκει στην Ελλάδα. Αν επικρατήσει το ελληνικό δίκαιο, οι ξένοι δανειστές, που θα είναι και μόνιμοι επιτηρητές, δεν θα μπορούν να διεκδικήσουν εμπράγματες εγγυήσεις εάν κάτι πάει στραβά στο πρόγραμμα. Με το βρετανικό δίκαιο, όμως, τα collateral είναι εδώ και είναι στα χέρια των δανειστών. Θα μπορούν, δηλαδή, να διεκδικήσουν ακίνητα ή κρατικές εταιρείες χωρίς να μπλέξουν στον ελληνικό δικαστικό κυκεώνα. Έτσι, λοιπόν, και με τη... βούλα θα είμαστε υπό κατοχή, χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε. Θα εκχωρήσουμε εθνική κυριαρχία, ακόμη κι αν αυτό απαγορεύεται από το Σύνταγμα αλλά και από την ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Στον πυρήνα της ελληνικής κρίσης βρίσκεται η ευρωπαϊκή κρίση. Κρίση ταυτότητας, κρίση συνείδησης, κρίση αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, κρίση ηγεσίας και οράματος, κρίση από σύγκρουση συμφερόντων. Συγκρούονται τα έθνη-κράτη και η συνομοσπονδία τους με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, παγκοσμιοποιημένο, επιθετικό και αχαλίνωτο. Και οι ηγέτες των δημοκρατιών αποδεικνύονται υποδεέστεροι των περιστάσεων, αφιλοσόφητοι, ανιστόρητοι, αναίσθητοι, ανίσχυροι, υποτελείς σε προσωπικές δεσμεύσεις και νοητικά στερεότυπα.

Στη σημερινή Ευρώπη, που η δομή της κοινής εξουσίας έχει γίνει τόσο έμμεση και περίπλοκη και που οι πιο σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται πρακτικά ερήμην των λαών, δυστυχώς για τους αδύναμους της Ευρώπης η διάλυση της Ένωσης θα είναι καταστροφική. Ο καθένας θα γυρίσει στο νόμισμά του και η Γερμανία με τους «δορυφόρους» της θα δημιουργήσουν τη μικρή Ευρώπη, όπου θα κάνουν ό,τι θέλουν, καταδυναστεύοντας τις άλλες φτωχές χώρες. 

Το τι θα συμβεί αν η Ελλάδα γυρίσει στη δραχμή, υποτιμημένη κατά 60% ή 80%, το καταλαβαίνει κανείς και μόνος του...

Όλα είναι ενορχηστρωμένα από τη Γερμανία, που σπεύδει να εκμεταλλευτεί μια σπάνια ευκαιρία για να αποδείξει ότι δεν μπορεί να υπάρχει εθνική κυριαρχία στη δημοσιονομική πολιτική των χωρών-μελών μιας νομισματικής ένωσης. 

Στόχος, η τροποποίηση των συνθηκών, με αυστηρότερο έλεγχο επί των εθνικών προϋπολογισμών των χωρών της Ευρωζώνης. Γαλλία και Ιταλία φαίνονται πρόθυμες να ακολουθήσουν. 

Η τρόικα που σχηματίστηκε αποτελεί το 80% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης!  

Το ίδιο ίσως πράξουν και οι «δορυφόροι» της Γερμανίας – Ολλανδία, Φινλανδία, Αυστρία. Όμως, αν δρομολογηθεί τροποποίηση των συνθηκών, ο κ. Παπαδήμος έχει τη νομιμοποίηση να δεσμεύσει τη χώρα για ένα ζήτημα μείζονος σημασίας και για τόσο μεγάλο χρονικό ορίζοντα;

Η κάθε κρίση, όμως, γεννά και ευκαιρίες, οπότε τώρα αυτό θα γίνει με το ζόρι. Το διακύβευμα είναι μεγάλο για όλους τους παίκτες. 

Το μοίρασμα του πλούτου, από πλευράς των ισχυρών, και η παραχώρηση κυριαρχίας, από πλευράς των ασθενών, θα πονέσουν. 

Ζέζα Ζήκου

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις  1/12/11