Οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού

Με αφορμή τα όσα εξωφρενικά συμβαίνουν στην Βουλή, με αρνητικούς πρωταγωνιστές τους υπαλλήλους της, ξανάρχεται στη δημοσιότητα το θέμα της ύπαρξης εργαζομένων στη χώρα δύο ταχυτήτων. Των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, οι οποίοι έχουν σε ένα (πολύ μεγάλο) ποσοστό τους διοριστεί με κομματικά μπιλιετάκια και εκείνων που δίνουν τη μάχη του μεροκάματου και της επιβίωσης στον ιδιωτικό τομέα.

Εκεί, όπου χάνεται η μάχη, λόγω της κρίσης, της υπερφορολόγησης, της... ανασφάλειας, της δράσης των κουκουλοφόρων της άκρας αριστεράς που ρήμαξαν το εμπορικό κέντρο της Αθήνας και ακόμα το ρημάζουν, της μετοίκησης επιχειρήσεων στο εξωτερικό. Αλλά, στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, υπάρχουν και οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Αυτοί που δεν αναζήτησαν την «σιγουριά», αλλά αντίθετα σήκωσαν τα μανίκια γεμάτοι αυτοπεποίθηση και ρίχτηκαν στη μάχη για την οικονομική τους αποκατάσταση. Χωρίς να επιβαρύνουν κανέναν.

Και αυτοί σήμερα πλήττονται από την κρίση και βλέπουν το κράτος να τους υπερφορολογεί, στην προσπάθειά του να καλύψει τις τρύπες που προέκυψαν από την κακοδιαχείριση, τον συνωστισμό στο δημόσιο τομέα, τους υπέρογκους μισθούς των στελεχών στις επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα, τις υπερτιμολογήσεις στα δημόσια έργα από τους «νταβατζήδες», τις μίζες στα εξοπλιστικά επί των ημερών των «πρασίνων» και βάλτε.
Και φτάσαμε στις απειλές για παρεμπόδιση του φορολογικού νομοσχεδίου.

Που ενδεχομένως να δημιουργούσε προβλήματα στην καταβολή της δόσης. Που με τη σειρά τους θα δημιουργούσαν προβλήματα στις καταβολές της μισθοδοσίας των δημοσίων υπαλλήλων και των συντάξεων. Με λίγα λόγια, δεν φτάνει που η χώρα μπήκε σε μνημόνια για να καλυφθούν όλοι αυτοί του δημόσιου τομέα, δεν φτάνει που η μόνη αντίσταση που προέβαλλαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης αφορούσε στο θέμα των απολύσεων στο Δημόσιο, δεν φτάνει που κανείς δεν μιλά για τη μη απόλυση των επίορκων, οι υποθέσεις των οποίων έχουν τελεσιδικήσει ενώπιον της Δικαιοσύνης, αλλά το κοινωνικό σύνολο πρέπει να υφίσταται και τους εκβιασμούς του καθενός, που ποτέ του δεν αναρωτήθηκε ποιο ήταν και ποιο είναι το κόστος της δικής του εργασιακής «ασφάλειας» για το κοινωνικό σύνολο.

Είναι πρωτοφανές αυτό που συμβαίνει στη Βουλή. Οι υπάλληλοί της αντιδρούν στην προοπτική να χάσουν τα (εν πολλοίς καταχρηστικά) προνόμιά τους. Η δε πληροφορία ότι ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας προώθησε κατ' εντολή του προϊσταμένου του υπουργού Γιάννη Στουρνάρα μια διάταξη, η οποία περικόπτει επιδόματα, οδοιπορικά και οι υπερωρίες, δημιούργησε νέες εντάσεις.

Η δε γνωστοποίηση της πληροφορίας (εμείς το αλιεύσαμε από την πολύ καλή iefimerida.gr) ότι υφίσταται ταμείο των υπαλλήλων της Βουλής, όπου «καταλήγει το 7% κάθε τιμολογίου παροχής υπηρεσιών ή προμηθειών που πληρώνει η Βουλή σε τρίτους». Διαβάστε και αυτό (πάντα από την iefimerida.gr): «Με τα χρήματα, που αφαιρούν ετσιθελικά από τους ιδιώτες επιχειρηματίες, λαμβάνουν τα εφάπαξ των 200 και πλέον χιλιάδων ευρώ». Και φυσικά, υπήρξε και εκβιασμός προς τα κόμματα, μιας και όλοι αυτοί είναι παιδιά των κομμάτων και μετέχουν στις ανάλογες συνδικαλιστικές οργανώσεις τους.

Το κακό στη χώρα αυτή, έχει παραγίνει. Δεν πάει άλλο. Οφείλουν κάποιοι να κατανοήσουν ότι η ευνοιοκρατία, είναι κατά πολύ υπεύθυνη για τα σημερινά χάλια. Το να ζητούν τη διαιώνισή της, συνιστά αν μη τι άλλο, θράσος. Μεγάλο θράσος. Και ροχάλα στα μούτρα της κοινωνίας, η οποία δοκιμάζεται σκληρά από τις πρόνοιες των μνημονίων.

Στα οποία μας έβαλαν εν πολλοίς και για να διασωθούν οι κομματικοί στρατοί στο Δημόσιο. Και αυτοί που καρπώνονται τα μνημόνια (που χρεωνόμαστε όλοι ανεξαιρέτως), από τα οποία πληρώνονται οι μισθοί τους, φωνάζουν κι από πάνω, όντες οι πλέον φωνασκούντες αντιμνημονιακοί! Θα τρελαθούμε τελείως!
Και επανέρχομαι εδώ στο θέμα των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα. Τους συμπολίτες μας εκείνους, που λόγω μη δεσπόζουσας θέσης, τους αγνοούν σχεδόν οι πάντες. Οι εργαζόμενοι και απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα, δεν μπορούν να εκβιάσουν.

Και ακριβώς λόγω αυτού, ελάχιστοι τους δίνουν σημασία. Τα δε κόμματα, καμία απολύτως. Την ίδια ώρα, ο αριθμός των ανέργων έχει ανέλθει στο 1.500.000 εκατομμύριο, με την ανεργία στις τάξεις των νέων να αγγίζει το 60%. Κι εδώ, σιωπή... Αλλά, όλα κι όλα, για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, κανείς δεν σηκώνει κουβέντα...

Ναι, στο Δημόσιο υπάρχουν ΠΟΛΛΟΙ ευσυνείδητοι εργαζόμενοι, «διαμάντια», που δίνουν σκληρή μάχη για να στηρίξουν την κοινωνία, τους συμπολίτες τους, δίνοντας κάθε ικμάδα των δυνάμεών τους. Και μας κάνουν περήφανους. Τους βλέπουμε στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στα αστυνομικά τμήματα, να πετούν με τα μαχητικά μας, τους βλέπουμε πάνω στα πυροσβεστικά οχήματα, πάνω στα σκάφη του Λιμενικού, στα στρατόπεδα, παντού.

Και οι περισσότεροι εξ αυτών, έχουν επιλέξει ήπιες μορφές δράσης αντίδρασης στις εισοδηματικά εξοντωτικές πολλές φορές πρόνοιες των μνημονίων, ώστε να μην πληγεί η κοινωνία που δεν φταίει σε κάτι. Αυτό όμως που γίνεται στη Βουλή, υπερβαίνει πολλούς εξ ημών. Είναι κατάφωρα ΑΔΙΚΟ για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι συμπολίτες μας να επιζητούν να διατηρήσουν καταχρηστικά προνόμια, την ώρα που όλοι οι Έλληνες δοκιμάζονται.

Ζητείται λογική και εθνική συνείδηση. Συντεχνιακά αιτήματα για διατήρηση καταχρηστικών προνομίων, κατακερματίζουν την κοινωνία και στρέφουν τους πολίτες τον έναν εναντίον του άλλου. Στη δύσκολη αυτή εποχή, καλό θα ήταν κάποιοι να εξορθολογίσουν τις όποιες απαιτήσεις τους.

Όμως, πρέπει να υπάρξει πρόνοια και για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα (που δεν καλύπτονται από καμία μονιμότητα) και τους ανέργους και όχι μόνο για εκείνους του Δημοσίου. Στόχος, βέβαια, δεν είναι να πέσουν οι μισθοί του Δημοσίου στα επίπεδα εκείνων του ιδιωτικού, αλλά το αντίθετο. Όμως, για να γίνει αυτό, επαναλαμβάνω πως πρέπει να υπάρξει μια στοιχειώδης πρόνοια και για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.