Η κυβέρνηση Παπαδήμου σηματοδοτεί το τέλος της αθωότητας για την αριστερά...

Εκείνο που σου καταλογίζουν τα χελιδόνια,

είναι η άνοιξη που δεν έφερες

(Οδ. Ελύτης)

Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μειώσεις μισθών, συντάξεων, ανεργία, χρεοκοπία του λαού, κατοχή της χώρας, «ύβρις» από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ  καθημερινά, η ακροδεξιά στην κυβέρνηση,  προσβολή  καθημερινά του εργαζόμενου, του άνεργου, του φοιτητή. Πυροβολούν, υποβιβάζουν τη νοημοσύνη μας,  προσπαθούν να γελοιοποιήσουν τις απεργίες,  τα συλλαλητήρια, τις αντιστάσεις μας. Απειλούν με τη χρεοκοπία, εκβιάζουν.

Η «τίσις» ως ανταπόδοση, ως εκδίκηση, δε φαίνεται, ίσως...
αργεί. Μα το κακό θεριεύει. Υποθηκεύουν το μέλλον μας, ξεπουλάνε τη χώρα σε τιμή ευκαιρίας, βιάζονται να προλάβουν.  Η Ελλάδα  αντιστρέφει τη φορά του χρόνου και ο λαός δοκιμάζει την ανέχεια της δεκαετίας του 50.Μόνο η αριστερά  είναι σταθερή.  Δε βλέπει, δεν οσμίζεται ότι το σύστημα δε φοβάται,  όσο  οι αριστεροί  προτιμούν  να θερίζουν, να ψαρεύουν  στα δικά  τους  χωράφια. Ο ανταγωνισμός της διπλανής πόρτας.  Μικρομάγαζα  πριν το  γιγάντεμα  του καπιταλισμού.

Ο λαός της αριστεράς, όχι μόνο οι ανέστιοι, φωνάζει, απαιτεί. Βλέπει  «τον τόπο που τον πελεκούν και που τον καίνε  σαν το πεύκο», αλλά  και την αριστερά αναντίστοιχη   με το κακό  που έχει βρει τον κόσμο του μόχθου.

Αν τώρα που Ευρώπη ξαναθυμάται το αποικιακό της  παρελθόν (Λιβύη), που η δημοκρατία έγινε ενέχυρο των τραπεζών, που οι συνθήκες εργασίας θυμίζουν 19^ο αιώνα, που ακροδεξιά σηκώνει κεφάλι και στην Ελλάδα συγκυβερνά, που οι μετανάστες βιώνουν  σ’ όλη την Ευρώπη ένα νέο απαρτχάιντ, που η παιδεία και η υγεία  εμπορευματοποιούνται, το πανεπιστημιακό άσυλο καταπατείται  και εξευτελίζεται 38 χρόνια   μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου , και   η αριστερά ακόμη αλληθωρίζει και ξύνει τις πληγές της,  θα έχει την τύχη της κεντροαριστεράς στην Ευρώπη, δηλ. θα γίνει ΠΑΣΟΚ με πολιτικά,  όπως  εύστοχα τη χαρακτήρισε  ο  Γ. Ρούσης, και δε θα έχει μέλλον.

Υπάρχει και αντίλογος. Η αριστερά δεν μπορεί να συνθέσει τα κομμάτια  της 20 χρόνια μετά το τείχος του Βερολίνου. Δεν  υπάρχουν  έτοιμες συνταγές. Το σύστημα όμως δε σε περιμένει.  Όταν κινδυνεύει (28^η Οκτωβρίου), οργανώνεται και με την ακροδεξιά στην κυβέρνηση επιχειρεί να σε φιμώσει. Δεν έχει ενδοιασμούς. Φασιστικοποιεί την πολιτική και δεν υπολογίζει τίποτα. Και πιο εύκολα, αν η αριστερά έχει πάντα την κερκόπορτα ανοικτή. Και την έχει. Και επειδή είναι η ανοικτή, το σύστημα δε χρειάζεται το φερετζέ της δημοκρατίας. Τον πετάει, γιατί δε σε φοβάται ή καλύτερα έχεις δώσει το δικαίωμα να μη σε φοβάται. Η  αριστερά δεν έχει το δικαίωμα να βαυκαλίζεται. Η κυβέρνηση Παπαδήμου  σηματοδοτεί  το τέλος της αθωότητας για την αριστερά.