Τίνος είναι η πατρίδα;

«Τι είναι η πατρίδα μου; Μην είν’ οι κάμποι; Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;» 

έλεγε το ποίημα του Ιωάννη Πολέμη που συναντήσαμε γενιές ελληνόπουλων στα βιβλία των μαθητικών μας χρόνων. 
Ο ποιητής, ο δάσκαλός μας στην τάξη και τα συνοδευτικά σχολικά εγχειρίδια περιέγραψαν και ανέλυσαν τι είναι η πατρίδα, δε μας έγινε όμως η παραμικρή αναφορά σχετικά με το τίνος είναι. Προφανώς, επειδή τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, αφού είναι αυταπόδεικτο ότι η πατρίδα είναι κτήμα όλων.
Κατά συνέπεια, το ίδιο ισχύει και για τα σύμβολά της. 
Η ελληνική σημαία, ο εθνικός ύμνος, το εθνόσημο είναι αυτονόητο ότι ανήκουν σε όλους... Τι γίνεται, όμως, όταν επιμέρους κοινωνικά ή πολιτικά υποσύνολα παίρνουν «εργολαβία» οτιδήποτε πατριωτικό; 
Όταν επιμέρους ομάδες τα καπηλεύονται προς ίδιον όφελος και μόνο;
Τελευταία χαρακτηριστική περίπτωση οι επιθέσεις μελών και οπαδών της Χρυσής Αυγής σε Ραφήνα, Κόρινθο και Μεσολόγγι εναντίον αλλοδαπών μικροπωλητών. Για το αποτρόπαιο των πράξεων αυτών καθαυτών νομίζω ,λίγο πολύ, γράφτηκαν και ειπώθηκαν όλα. Η λεπτομέρεια στην οποία στέκομαι με ιδιαίτερο προβληματισμό είναι ο πατριωτικός μανδύας με τον οποίο επιλέγουν να καλύψουν τις εν λόγω ενέργειες.
Βιαιοπραγούν και προπηλακίζουν κόσμο έχοντας υψωμένες τις ελληνικές σημαίες στα κοντάρια τους. 
Θα προτιμούσα να περιορίζονται στο να φορούν τις μαύρες μπλούζες του σκότους, που τόσο τους ταιριάζουν, ή να υψώνουν σημαίες με μαιάνδρους και σβάστικες, που τόσο τους εκφράζουν, αλλά ας αφήσουν στην άκρη τις ελληνικές σημαίες στις κομματικές τους δράσεις.
Φυσικά και δεν αποτελεί κάτι πρωτόγνωρο. Στο πέρασμα των ετών ολοκληρωτικά καθεστώτα, δεξιοί και ακροδεξιοί κομματικοί σχηματισμοί σφετερίστηκαν επανειλημμένως την έννοια της πατρίδας. 
Από το «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια» μέχρι το «Αίμα – Τιμή – Χρυσή Αυγή» η πατρίδα από άυλη έννοια, έγινε χώρος ή και χωράφι με συγκεκριμένους ιδιοκτήτες.
Ιδίως τα τελευταία χρόνια η λέξη και μόνο κινδύνευσε εκφραστικά να γίνει ταμπού. Δεν τολμούσε να πει κανείς ότι αγαπάει την πατρίδα του υπό το φόβο ότι θα τον κολλήσουν την ταμπέλα του εθνικιστή και το πιθανότερο να τον  χαρακτηρίσουν καρατζαφερικό. 
Όταν άκουγα τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ να λέει ότι δημιούργησε το κόμμα του πατριωτικού χώρου μου έρχονταν στο στόμα τα γαλλικά του λιμανιού και όχι αυτά του σαλονιού, τα οποία κατάπινα λόγω καλής διαγωγής. 
Εξίσου μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι όταν έβλεπα θάλασσες από ελληνικές σημαίες να ανεμίζουν σε κομματικές συγκεντρώσεις, κυρίως της Νέας Δημοκρατίας αν θυμάστε, λόγω ομοιότητας των κομματικών και με τους εθνικούς χρωματισμούς υποθέτω.
Μα ούτε και το ΠΑΣΟΚ πήγε πίσω με αποκορύφωμα το σφετερισμό της αιματοβαμμένης σημαίας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που αποτελεί λάφυρο της κομματικής του νεολαίας της ΠΑΣΠ. Μία σημαία που ασφαλώς και θα έπρεπε να φυλάσσεται σε Μουσείο και όχι να κρύβεται σε κομματικά γραφεία και να αποτελεί κάθε χρόνο διελκυστίνδα ανάμεσα σε Πασπίτες και Κνίτες στην καθιερωμένη πορεία προς τιμήν των νεκρών.
Η Aριστερά και τα κόμματά της μπορεί να μην οικειοποιήθηκαν όπως άλλοι την έννοια της πατρίδας, σίγουρα όμως δεν είναι άμοιροι ευθυνών. 
Για κάποιους Συριζαίους η λέξη και μόνο πατρίδα μοιάζει να είναι «φτου κακά». Μου δημιουργούν την αίσθηση ότι αν μια μέρα κυβερνήσουν εκτός από ταμπού, θα περάσει και στην παρανομία. 
Κάποια στιγμή όλα τα κόμματα της αριστεράς θα πρέπει επιτέλους να αποτινάξουν από πάνω τους κάθε «πατριωτικό κόμπλεξ». 
Είναι αντιληπτό ότι η στάση τους ήταν τέτοια που άφησε το χώρο σε ακροδεξιούς πολιτικούς τους αντιπάλους να βρουν πεδίο δόξης λαμπρό και να αλωνίσουν. Όπως οι παραφυάδες, όπου βρουν πρόσφορο έδαφος φυτρώνουν.
Δηλώνω απερίφραστα ότι ουδέποτε ανήκα, ούτε ανήκω σε κανένα κόμμα. Εντούτοις -ω, τι έκπληξη!-  αγαπώ την πατρίδα μου με όλα τα στραβά κι ανάποδά της και δεν ντρέπομαι να το πω, όπως άλλωστε και χιλιάδες Έλληνες που ενίοτε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα τους αποτρέπει να το εκφράσουν. Κι αυτό μία μορφή φασισμού δεν είναι; Έμμεση στέρηση της ελευθερίας της έκφρασης.
Η έννοια της πατρίδας και τα σύμβολά της δεν ανήκουν σε κανέναν κατ’ αποκλειστικότητα, όπως πολύ θα ήθελαν κάποιοι. 
Ανήκουν σε όλους. 
Κι όταν λέμε όλους, εννοούμε όλους! 
Μπορεί ο καθένας από εμάς -ανεξαρτήτως πολιτικών ή άλλων πεποιθήσεων- να τα ανεμίζει στις εθνικές επετείους, όταν παίζει η Εθνική Ελλάδος κι όποτε πανηγυρίζει σύσσωμο το έθνος μία οποιαδήποτε εθνική νίκη (ακόμη κι αν αυτή είναι η κατάκτηση της πρώτης θέσης στη Eurovision…!). 
Είναι τουλάχιστον άκομψο να χρησιμοποιούνται για όποιες κομματικές σκοπιμότητες. 
Επιπλέον, δεν επιτρέπεται σε κανέναν να τα χρησιμοποιεί ως μανδύα σε εγκληματικές -τάχαμου πατριωτικές- πράξεις. Όπως ακριβώς και δεν επιτρέπεται σε κανέναν να τα ποδοπατά, να τα καίει και να τα ατιμάζει σε κάθε ευκαιρία με την επίφαση μιας τάχαμου αριστεροσύνης.
Για καιρό πίστευα ότι αυτές οι σκέψεις γυρνοβολάνε μόνο μέσα στο δικό μου το κεφάλι, μέχρι που διάβασα πρόσφατα μία συνέντευξη του Γιάννη Ζουγανέλη στην οποία μεταξύ άλλων είπε: 
«Πατριώτη θεωρώ τον άνθρωπο που αγαπάει, σέβεται τον συνάνθρωπό του και την πατρίδα του, έχει γνώση τού τι του έχει παραδοθεί και γνώση της Ιστορίας…». 
Κρατάω τα λόγια του ως παρακαταθήκη.