Το ΠαΣοΚ ως… περίεργο φαινόμενο

Το ΠαΣοΚ αξίζει κανείς να το παρακολουθήσει ως «περίεργο» φαινόμενο στην πολιτική ζωή του τόπου. 

Διαχρονικά, και με όλες τις ηγετικές εκφάνσεις του, το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου… είχε τον τρόπο του με την ελληνική κοινωνία.

Από τις λαοθάλασσες του Τάσου Μπιρσίμ, στο αναγκαίο κακό του «εκσυγχρονισμού», και από εκεί στη διαρκή αμφισβήτηση του Γιώργου Παπανδρέου, μέχρι τον σχεδόν «αβλαβή διάπλου» του σημερινού Πρωθυπουργού, εν μέσω μέτρων που θα έκαναν τους νεοφιλελεύθερους άλλων εποχών να κοκκινίζουν από ντροπή.

Πέρα και πάνω από πρόσωπα, υπήρξε πάντα το ΠαΣοΚ. ..

Και αυτή η παραταξιακή συνείδηση λειτούργησε διαχρονικά ως το δεδομένο της συγκριτικής διαφοράς με την Κεντροδεξιά. 

Το ΠαΣοΚ διαφωνούσε… ενδόμυχα. 

Ακόμη και σε Συνέδρια, όπου η ένταση έφτανε στα όρια των… φιλοφρονήσεων με «ιπτάμενες» καρέκλες της μιας πτέρυγας προς την άλλη, στο τέλος της ημέρας οι διαφωνίες αποτελούσαν ανάμνηση. Όχι μακρινή, αλλά τουλάχιστον ανάμνηση.

Δείτε για παράδειγμα τι συμβαίνει σήμερα με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου.  

Σε εποχές Ανδρέα Παπανδρέου, ο Υπουργός Οικονομικών θα είχε πάει σπίτι του, προτού καν ολοκληρώσουν τη συνέντευξή Τύπου που παραχώρησαν ο κ. Τόμσεν και οι υπόλοιποι «ανθύπατοι» της τρόικας. 

Στις μέρες μας, αντίθετα, ταξίδεψε κανονικά στις Βρυξέλλες, εκπροσώπησε την Ελλάδα στα Συμβούλια Eurogroup και Eco/Fin, έδωσε τη σύμφωνη γνώμη του για το σχέδιο Μέρκελ, και προανήγγειλε, με προχωρημένη… δημοκρατική ευαισθησία, την «απαγόρευση» των συνεντεύξεων Τύπου της τρόικας.

Την ίδια ώρα, το εθνικά ευσυνείδητο ΠαΣοΚ, δηλαδή… η Κοινοβουλευτική Ομάδα, καλεί τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου σε απολογία, στον αρμόδιο Τομέα Κοινοβουλευτικού Ελέγχου. Προφανώς θα του αφιερώσουν μια διακριτική επίπληξη, και η πορεία προς το μέλλον θα συνεχιστεί.

Αυτή είναι, σε γενικές γραμμές, η ιστορική διαδρομή του ΠαΣοΚ. Ένα κόμμα, και όχι φυσικά Κίνημα, που δεν ταύτισε απλώς το κράτος με τα… γραφεία του. 

Επέλεξε να διαδραματίζει ρόλο Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης… την ίδια στιγμή. Δηλαδή, να αντιπολιτεύεται τον εαυτό του, επομένως να εισπράττει το ίδιο το πολιτικό κόστος…