Δεν πέρασαν ούτε λίγες μέρες από τον θάνατο της υπερταλαντούχας, πλην παρακμιακής, Έημυ Γουάινχάους από ναρκωτικά, και η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ θεώρησε φρόνιμο και «προοδευτικό» να προτείνει αποποινικοποίηση των ναρκωτικών με ένα καινούργιο νομοσχέδιο.
Ένα νομοσχέδιο με το οποίο διαφωνούμε τελείως, μιας και όπου εφαρμόσθηκε η αποποινικοποίηση (Άμστερνταμ κλπ) τα αποτελέσματα ήταν τραγικά. Οι δε κυβερνήσεις αναγκάσθηκαν να παραδεχθούν ότι απέτυχαν και να επιβάλουν αυστηρότερη νομοθεσία. Επειδή όμως όλη η φιλελεύθερη (libertarian) επιχειρηματολογία του ΠΑ.ΣΟ.Κ έλκει την καταγωγή τους από τα ελευθεριακά νεανικά κινήματα του '60 και του '70, θεωρήσαμε ότι για την μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα της επιχειρηματολογίας μας, έπρεπε να έλξουμε τα δικά μας αντίθετα επιχειρήματα από αυτό που θεωρήθηκε ως η κορωνίδα του προοδευτισμού: το ροκ.
Ας μην ξεχνάμε ότι όταν το νεανικό κίνημα του '60 έγινε επικίνδυνο, η CIA έριξε την ηρωϊνη στα ροκ στέκια. Έτσι και τώρα που το κίνημα των «Αγανακτισμένων» ξεσπά και οι πολιτικοί φοβούνται να βγουν στον δρόμο, τι καλύτερο για την δοσιλογική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να ρίξει την νεολαία στην μαστούρα για να γλυτώσει από αυτήν; Πριν ξεδιπλώσουμε τα επιχειρήματα μας, πρέπει να πούμε ότι παρόλο που το ροκ έχει συνδεθεί με την χρήση ναρκωτικών, οι ροκ σταρς, έχοντας εμπειρία και από πρώτο χέρι (δικιά τους η κοντινών τους συνεργατών), αποφάσισαν να μιλήσουν ενάντια στα ναρκωτικά, κρατώντας τους οπαδούς τους μακριά από την επίγεια κόλαση. Κάτι που δεν μπορεί να το καταλάβει αυτή η ψευδοπροοδευτική κυβέρνηση.
Το πρώτο ροκ τραγούδι ενάντια στα ναρκωτικά ήταν το Kicks («Kιξ») των Πωλ Ρήβερ εντ Δε Ραίηντερς» από το 1966. «Κορίτσι σκέφθηκες ότι βρήκες την απάντηση Στο ταξίδι με το μαγικό χαλί χθες βράδυ. Αλλά όταν ξυπνάς το πρωί ο κόσμος συνεχίζει να σε εκνευρίζει. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην δοκίμασες Για να καλύψεις το κενό μέσα σου. Αλλά όταν προσγειώνεσαι , κορίτσι δεν νοιώθεις καλά. Πιστεύεις ότι θα βρεις για τον εαυτό σου ένα μικρό κομμάτι παραδείσου. Αλλά αυτό ακόμα δεν έχει συμβεί, κορίτσι για αυτό ξανασκέψου το. Δεν βλέπεις ότι και να κάνεις, Δεν θα ξεφύγεις ποτέ από τον εαυτό σου; Και αν συνεχίζεις να δραπετεύεις, Θα πληρώσεις το τίμημα;»
Διαλύοντας τις αυταπάτες του «καλοκαιριού της αγάπης»
Το 1967 σημαδεύτηκε από το χίπικο «καλοκαίρι της αγάπης» και από την δημοτικότητα της ψυχεδέλειας, ενός είδους πειραματικού ροκ, που υποτίθεται ότι αναπαραστούσε τα «ταξίδια» με ψυχοδηλωτικά ναρκωτικά (LSD). Όμως λίγους μήνες πριν το «ειδυλλιακό» χίπικο καλοκαίρι, ο Λου Ρηντ και οι «Βέλβετ Αντεργκράουντ» μέσα σε ένα στίχο του Heroin (Χέροιν) κατέγραφαν όλη την τραγικότητα της ζωής του ηρωινομανή: «Η ηρωίνη είναι η γυναίκα μου και είναι η ζωή μου». Το αποκορύφωμα του «καλοκαιριού της αγάπης» και της μαστούρας ήταν το τριήμερο ροκ φεστιβάλ του Μοντερέϋ με Χέντριξ, «Χου», Τζόπλιν κλπ. Όταν όμως ανέβηκαν στην σκηνή οι «Κάνεντ Χητ» όχι μόνο έδειξαν ότι με το μπλουζ ροκ τους ήταν μουσικά αναχρονισμένοι, αλλά και η άποψη τους για τα ναρκωτικά ήταν διαφορετική. Εκεί ήταν που πρωτόπαιξαν την Amphetamine Annie (Αμφεταμάιν Άννυ), ένα τραγούδι ενάντια στα ναρκωτικά: «Αυτό είναι ένα τραγούδι με μήνυμα. Θέλω να δώσετε μεγάλη προσοχή στην προειδοποίηση μου. Θέλω σε όλους να πω μια ιστορία για μια γκόμενα που ξέρω, Την αποκαλούν «Η Άννυ με τις αμφεταμίνες». Πάντα έπαιρνε πολλά ναρκωτικά, κάθισα λοιπόν και της είπα, της είπα πολύ ξεκάθαρα: «Δεν με νοιάζει αν μαστουρώνεις, αλλά υπάρχει κάτι που θα πρέπει να φοβάσαι». Με αυτά τα χάπια το μυαλό σου θα πιστεύει ότι πετάει, κούκλα. Αλλά θα πρέπει να ξέρεις ότι είναι σαν αργοπεθαίνεις, επειδή οι αμφεταμίνες σκοτώνουν». Αλλά η Άννυ συνέχισε να παίρνει αμφεταμίνες. Η υγεία της άρχισε να μην είναι καλή. Άρχισε να βλέπει πράγματα στο παράθυρο. Άκουγε πράγματα στην πόρτα. Το μυαλό της ήταν σαν μύλος. Τα χείλη της σκασμένα και ερεθισμένα. Δεν πήρε υπόψη την προειδοποίηση μου. Κύριε, δεν άκουγε αυτά που της έλεγα. Τώρα είναι στο νεκροταφείο και πέρα για πέρα νεκρή».
Από τον Νηλ Γιανγκ στους «Μετάλλικα» Το 1972, ο Νηλ Γιανγκ κυκλοφορούσε το «Χάρβεστ» το δημοφιλέστερο άλμπουμ της 45χρονης καριέρας του. Σε αυτό υπήρχε το The Needle and the Damage Done (Δε Νηντλ εντ Δε Ντάματζ Νταν), ένα τραγούδι για τον Ντάνυ Γουίτεν, μέλους της μπάντας του, «Κρέηζυ Χορς»: «Ήρθα στην πόλη και έχασα την μπάντα μου. Είδα την βελόνα να σκοτώνει ακόμα έναν. Πέθανε, πέθανε, η ζημιά έγινε» Για να κλείσει το τραγούδι με ένα συγκλονιστικό στίχο: «Κάθε ναρκομανής είναι ένας ήλιος που δύει»
Το 1977, λίγο πριν το τραγικό δυστύχημα με το αεροπλάνο που του στέρησε την ζωή, ο Ρόνι Βαν Ζαντ των «Λύνυρντ Σκύνερντ» έγραφε το «Δατ Σμελ» για το πρόβλημα της μπάντας με τις ουσίες και το ποτό. Ένα είδος διαθήκης για τους χιλιάδες οπαδούς τους: «Υπάρχει πολλή κοκαϊνη και πολύς καπνός. Κοίτα τι συμβαίνει μέσα σου. Αχ, αυτή η μυρωδιά, Η μυρωδιά του θανάτου σε περικυκλώνει. Ο άγγελος του θανάτου είναι πάνω σου. Σου κάρφωσε μια βελόνα στο μπράτσο σου. Πάρε ακόμα μια δόση, κάνε ακόμα μια «μυτιά». Ένα ακόμα ποτό, ηλίθιε, θα σε πνίξει. Η μυρωδιά του θανάτου σε περικυκλώνει». Το 1980, ο οπαδός του Ένοχ Πάουελ και «αναγεννημένος Χριστιανός», Έρικ Κλάπτον θα διασκεύαζε την κλασσική σύνθεση του Τζέη Τζέη Κέηλ, Cocaine (Κοκεήν). Η «Κοκαϊνη» θα γινόταν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας του θρύλου του λευκού μπλουζ, αλλά λίγοι θα καταλάβαιναν το πραγματικό νόημα της. Βλέπετε οι περισσότεροι άκουγαν μόνο το ρεφρέν: «Δεν θα πει ψέματα. Δεν θα πει ψέματα. Η κοκαϊνη». Όμως υπήρχε ο ξεκάθαρος στίχος: «Αν θέλεις να γκρεμισθείς, να πέσεις στο έδαφος, πάρε κοκαϊνη». Και συμπλήρωνε: «Μην ξεχνάς το γεγονός ότι δεν την παίρνεις πίσω". Με την έννοια ότι γίνεται δεν ξεγίνεται. Τέλος ο ίδιος ο Κλάπτον, θεωρούσε το «Κοκέην» ένα «έξυπνα γραμμένο τραγούδι ενάντια στα ναρκωτικά».
Ας μην ξεχνάμε ότι όταν το νεανικό κίνημα του '60 έγινε επικίνδυνο, η CIA έριξε την ηρωϊνη στα ροκ στέκια. Έτσι και τώρα που το κίνημα των «Αγανακτισμένων» ξεσπά και οι πολιτικοί φοβούνται να βγουν στον δρόμο, τι καλύτερο για την δοσιλογική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να ρίξει την νεολαία στην μαστούρα για να γλυτώσει από αυτήν; Πριν ξεδιπλώσουμε τα επιχειρήματα μας, πρέπει να πούμε ότι παρόλο που το ροκ έχει συνδεθεί με την χρήση ναρκωτικών, οι ροκ σταρς, έχοντας εμπειρία και από πρώτο χέρι (δικιά τους η κοντινών τους συνεργατών), αποφάσισαν να μιλήσουν ενάντια στα ναρκωτικά, κρατώντας τους οπαδούς τους μακριά από την επίγεια κόλαση. Κάτι που δεν μπορεί να το καταλάβει αυτή η ψευδοπροοδευτική κυβέρνηση.
Το πρώτο ροκ τραγούδι ενάντια στα ναρκωτικά ήταν το Kicks («Kιξ») των Πωλ Ρήβερ εντ Δε Ραίηντερς» από το 1966. «Κορίτσι σκέφθηκες ότι βρήκες την απάντηση Στο ταξίδι με το μαγικό χαλί χθες βράδυ. Αλλά όταν ξυπνάς το πρωί ο κόσμος συνεχίζει να σε εκνευρίζει. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην δοκίμασες Για να καλύψεις το κενό μέσα σου. Αλλά όταν προσγειώνεσαι , κορίτσι δεν νοιώθεις καλά. Πιστεύεις ότι θα βρεις για τον εαυτό σου ένα μικρό κομμάτι παραδείσου. Αλλά αυτό ακόμα δεν έχει συμβεί, κορίτσι για αυτό ξανασκέψου το. Δεν βλέπεις ότι και να κάνεις, Δεν θα ξεφύγεις ποτέ από τον εαυτό σου; Και αν συνεχίζεις να δραπετεύεις, Θα πληρώσεις το τίμημα;»
Διαλύοντας τις αυταπάτες του «καλοκαιριού της αγάπης»
Το 1967 σημαδεύτηκε από το χίπικο «καλοκαίρι της αγάπης» και από την δημοτικότητα της ψυχεδέλειας, ενός είδους πειραματικού ροκ, που υποτίθεται ότι αναπαραστούσε τα «ταξίδια» με ψυχοδηλωτικά ναρκωτικά (LSD). Όμως λίγους μήνες πριν το «ειδυλλιακό» χίπικο καλοκαίρι, ο Λου Ρηντ και οι «Βέλβετ Αντεργκράουντ» μέσα σε ένα στίχο του Heroin (Χέροιν) κατέγραφαν όλη την τραγικότητα της ζωής του ηρωινομανή: «Η ηρωίνη είναι η γυναίκα μου και είναι η ζωή μου». Το αποκορύφωμα του «καλοκαιριού της αγάπης» και της μαστούρας ήταν το τριήμερο ροκ φεστιβάλ του Μοντερέϋ με Χέντριξ, «Χου», Τζόπλιν κλπ. Όταν όμως ανέβηκαν στην σκηνή οι «Κάνεντ Χητ» όχι μόνο έδειξαν ότι με το μπλουζ ροκ τους ήταν μουσικά αναχρονισμένοι, αλλά και η άποψη τους για τα ναρκωτικά ήταν διαφορετική. Εκεί ήταν που πρωτόπαιξαν την Amphetamine Annie (Αμφεταμάιν Άννυ), ένα τραγούδι ενάντια στα ναρκωτικά: «Αυτό είναι ένα τραγούδι με μήνυμα. Θέλω να δώσετε μεγάλη προσοχή στην προειδοποίηση μου. Θέλω σε όλους να πω μια ιστορία για μια γκόμενα που ξέρω, Την αποκαλούν «Η Άννυ με τις αμφεταμίνες». Πάντα έπαιρνε πολλά ναρκωτικά, κάθισα λοιπόν και της είπα, της είπα πολύ ξεκάθαρα: «Δεν με νοιάζει αν μαστουρώνεις, αλλά υπάρχει κάτι που θα πρέπει να φοβάσαι». Με αυτά τα χάπια το μυαλό σου θα πιστεύει ότι πετάει, κούκλα. Αλλά θα πρέπει να ξέρεις ότι είναι σαν αργοπεθαίνεις, επειδή οι αμφεταμίνες σκοτώνουν». Αλλά η Άννυ συνέχισε να παίρνει αμφεταμίνες. Η υγεία της άρχισε να μην είναι καλή. Άρχισε να βλέπει πράγματα στο παράθυρο. Άκουγε πράγματα στην πόρτα. Το μυαλό της ήταν σαν μύλος. Τα χείλη της σκασμένα και ερεθισμένα. Δεν πήρε υπόψη την προειδοποίηση μου. Κύριε, δεν άκουγε αυτά που της έλεγα. Τώρα είναι στο νεκροταφείο και πέρα για πέρα νεκρή».
Από τον Νηλ Γιανγκ στους «Μετάλλικα» Το 1972, ο Νηλ Γιανγκ κυκλοφορούσε το «Χάρβεστ» το δημοφιλέστερο άλμπουμ της 45χρονης καριέρας του. Σε αυτό υπήρχε το The Needle and the Damage Done (Δε Νηντλ εντ Δε Ντάματζ Νταν), ένα τραγούδι για τον Ντάνυ Γουίτεν, μέλους της μπάντας του, «Κρέηζυ Χορς»: «Ήρθα στην πόλη και έχασα την μπάντα μου. Είδα την βελόνα να σκοτώνει ακόμα έναν. Πέθανε, πέθανε, η ζημιά έγινε» Για να κλείσει το τραγούδι με ένα συγκλονιστικό στίχο: «Κάθε ναρκομανής είναι ένας ήλιος που δύει»
Το 1977, λίγο πριν το τραγικό δυστύχημα με το αεροπλάνο που του στέρησε την ζωή, ο Ρόνι Βαν Ζαντ των «Λύνυρντ Σκύνερντ» έγραφε το «Δατ Σμελ» για το πρόβλημα της μπάντας με τις ουσίες και το ποτό. Ένα είδος διαθήκης για τους χιλιάδες οπαδούς τους: «Υπάρχει πολλή κοκαϊνη και πολύς καπνός. Κοίτα τι συμβαίνει μέσα σου. Αχ, αυτή η μυρωδιά, Η μυρωδιά του θανάτου σε περικυκλώνει. Ο άγγελος του θανάτου είναι πάνω σου. Σου κάρφωσε μια βελόνα στο μπράτσο σου. Πάρε ακόμα μια δόση, κάνε ακόμα μια «μυτιά». Ένα ακόμα ποτό, ηλίθιε, θα σε πνίξει. Η μυρωδιά του θανάτου σε περικυκλώνει». Το 1980, ο οπαδός του Ένοχ Πάουελ και «αναγεννημένος Χριστιανός», Έρικ Κλάπτον θα διασκεύαζε την κλασσική σύνθεση του Τζέη Τζέη Κέηλ, Cocaine (Κοκεήν). Η «Κοκαϊνη» θα γινόταν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας του θρύλου του λευκού μπλουζ, αλλά λίγοι θα καταλάβαιναν το πραγματικό νόημα της. Βλέπετε οι περισσότεροι άκουγαν μόνο το ρεφρέν: «Δεν θα πει ψέματα. Δεν θα πει ψέματα. Η κοκαϊνη». Όμως υπήρχε ο ξεκάθαρος στίχος: «Αν θέλεις να γκρεμισθείς, να πέσεις στο έδαφος, πάρε κοκαϊνη». Και συμπλήρωνε: «Μην ξεχνάς το γεγονός ότι δεν την παίρνεις πίσω". Με την έννοια ότι γίνεται δεν ξεγίνεται. Τέλος ο ίδιος ο Κλάπτον, θεωρούσε το «Κοκέην» ένα «έξυπνα γραμμένο τραγούδι ενάντια στα ναρκωτικά».
Και εάν θέλετε ένα πιο σύγχρονο τραγούδι ενάντια στα ναρκωτικά, οι «Μετάλλικα» μας θυμίζουν με το Master of Puppets (Μάστερ οφ Πάπετς): «Είμαι η πηγή της αυτοκαταστροφής σου. Φλέβες που γεμίζουν με φόβο. Δοκίμασε με, θα δεις ότι χρειάζεσαι πιο πολύ.Είμαι αφιερωμένος στο πώς θα σε σκοτώσω. Είμαι ο μαριονετοπαίχτης. Κινώ τα νήματα σας. Σας τρελαίνω και τσακίζω τα όνειρα σας».
Ας αφήσουν λοιπόν, οι της κυβερνήσεως τα περί «προοδευτικής» αντιμετώπισης της χρήσης ναρκωτικών και ας δώσουν στην νεολαία αιώνιες αξίες για να ζήσει.
Ας αφήσουν λοιπόν, οι της κυβερνήσεως τα περί «προοδευτικής» αντιμετώπισης της χρήσης ναρκωτικών και ας δώσουν στην νεολαία αιώνιες αξίες για να ζήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου