Άλλο: "Παρακαλώ τον κ. Σταματόπουλο "συνδικαλιστή" να μου πει το "μειωμένο" μισθό του (ο δικός μου τώρα 1285 το μήνα καθαρά ως καθηγητής παν/μίου)".
Αυτά ήταν «tweets», δηλαδή στην γλώσσα του διαδικτύου οι αναρτήσεις χθες στη διαδικτυακή πλατφόρμα twitter, κάποιων συμπολιτών μας. Εγώ θα έλεγα και κάτι ακόμα: βάλτε δίπλα-δίπλα και συγκρίνετε τους μισθούς κάποιων... εργαζόμενων στο μετρό με αυτούς των χειριστών της Πολεμικής μας Αεροπορίας και τότε θα καταλάβετε τον απόλυτο παραλογισμό που επικρατεί στην κοινωνία μας αλλά και το γιατί φτάσαμε ως εδώ.
Δεν σκοπεύω να κακολογήσω κανέναν εργαζόμενο. Κανέναν. Αλλά, θα ήθελα ως Έλληνας πολίτης από τον κάθε φωνασκούντα συνδικαλιστή στο Δημόσιο, ο οποίος ζει από το δικό μου υστέρημα, απολαμβάνοντας «μονιμότητα» και «πολιτική κάλυψη» που ως εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα προσωπικά δεν διαθέτω και ποτέ μέχρι σήμερα δεν διέθετα, να μου πει πώς διορίστηκε. Διότι, τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, ο διορισμός του πέρασε μέσω κάποιου πολιτικού γραφείου...
Επίταξη
Και ήρθαν και οι καταγγελίες που ερευνώνται για «άδειες» εν μέσω απεργιών, ώστε κάποιοι να μην στερούνται των παχυλών αποδοχών τους και έδεσε το γλυκό... Ένα παιχνίδι των «βολεμένων» εις βάρος της νοημοσύνης μας, αλλά κυρίως εις βάρος των 1.500.000 ανέργων συμπολιτών μας, πολλοί εξ αυτών απολυμένοι από τον ιδιωτικό τομέα, τον οποίο κάποιοι θέλουν να αποτελειώσουν με την απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς. 1.500.000 άνθρωποι, όλοι σε παραγωγική ηλικία και στη συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι, θέλουν να εργαστούν και δεν μπορούν. Και οι καθ’ όλα ευνοημένοι, εκβιάζουν... Η επίταξη, είναι πλέον η προβλεπόμενη οδός και ήταν δυστυχώς, αναπόφευκτη.
Ήρθε η ώρα της τελικής αναμέτρησης με τις συντεχνίες των βολεμένων. Ή αυτοί ή η κοινωνία. Δεν πάει άλλο. Όσοι είδαν τους Κολλάδες, οι οποίοι τώρα φωλιάζουν στον ΣΥΡΙΖΑ, να ξεβρακώνουν όσους διεκδίκησαν το δικαίωμα στην εργασία. Όσοι έζησαν τις απανωτές απεργίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς στη διάρκεια της ΠΑΣΟΚικής δεκαετίας του ’80, με τους εργαζόμενους στα λεωφορεία να απεργούν κάθε λίγο και λιγάκι καθηλώνοντας τον κόσμο στα σπίτια του και αμέτρητους συμπολίτες μας να ταλαιπωρούνται στα αεροδρόμια λόγω της καταχρηστικής συμπεριφοράς των εργαζομένων στην Ολυμπιακή και στα αεροδρόμια. Όσοι είδαν το 1993 το γιουρούσι της αστυνομίας, λίγες ημέρες μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές, στα αμαξοστάσια των αστικών λεωφορείων, ενέργεια που στοίχισε τη ζωή σε έναν φτωχό συμπολίτη μας, αντιλαμβάνονται τι εννοώ.
Κάποιοι προσπαθούν και πάλι να επαναλάβουν αυτό το σκηνικό, για να δείξουν στην κοινωνία και στην κυβέρνηση, «ποιος κάνει κουμάντο». Νταβατζιλίκι και μάλιστα προκλητικό, αν ληφθεί υπόψη και το ότι οι τύποι αυτοί έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις αποφάσεις του δικαστηρίου, που κήρυξε την απεργία τους παράνομη. Ποιος ζημιώνεται από τη συμπεριφορά αυτή των συνδικαλιστών; Οι εργαζόμενοι που δεν μπορούν να πάνε στις δουλειές τους και σίγουρα, όχι οι έχοντες. Αυτοί έχουν χρήμα και όταν κανείς έχει χρήμα, έχει και εναλλακτικές. Για να μη μιλήσουμε για τις επιπτώσεις στη χειμαζόμενη αγορά και τις πολύτιμες θέσεις εργασίας που χάνονται...
Ούτε βήμα πίσω
Ως πολίτης, ζητώ από την κυβέρνηση να μην κάνει πίσω. Αν αυτές οι συμπεριφορές επιβληθούν, δεν θα αλλάξει ποτέ κάτι στη χώρα μας. Ποτέ. Και δεν πρέπει να δώσουμε το δικαίωμα στους βολεμένους, να εκβιάζουν την κοινωνία και να υπονομεύουν το μέλλον της πατρίδας, αλλά και να αμαυρώνουν την εικόνα της στο εξωτερικό. Αυτό το 30ετούς διάρκειας θέατρο του παραλόγου, το οποίο έχει συνήθως αριστερό πρόσημο, πρέπει να σταματήσει. Όλοι μπορούν να κατανοήσουν μια ημέρα απεργίας, όχι όμως μια εβδομάδα και μάλιστα σε περίοδο κρίσης. Στο βαθμό που με αφορά, θεωρώ αυτή την πρακτική από τα «ρετιρέ» (όρο που χρησιμοποίησε ο Ανδρέας Παπανδρέου), για κάποιους που καταχράστηκαν «δικαιώματα», απαράδεκτη και αντικοινωνική.
Τι χτίσαμε; Ενδεχομένως πολλά από το τέλος του πολέμου και μετά. Αποτύχαμε όμως και για την ακρίβεια, απέτυχαν, και μάλιστα οικτρά, σε έναν βασικό τομέα: στη δημιουργία κοινωνικής συνείδησης. Μερικές δεκαετίες ΠΑΣΟΚ και η ζημιά σε επίπεδο νοοτροπίας, έγινε. Όχι μόνο δεν αλλάξαμε, αν και κάποιοι πολύ «προοδευτικοί» την «Αλλαγή» ευαγγελίζονταν, αλλά αντίθετα, πήγαμε πίσω, πολύ πίσω. Έστω και τώρα όμως, πρέπει να αναστρέψουμε την πορεία προς το γκρεμό. Άλλωστε, το μετρό δεν ανήκει στους συνδικαλιστές, αλλά στον ελληνικό λαό και πρέπει να έχει τη δυνατότητα να το χρησιμοποιεί. Οι εκβιασμοί, πρέπει να τελειώσουν εδώ.
Μας ρήμαξαν η αριστερά, η μισαλλοδοξία της, ο μηδενισμός της και η ισοπεδωτική της αντίληψη, που μισεί την αξιοκρατία και την ευταξία και φλερτάρει μονίμως με το χάος. Μας ρήμαξαν οι τύποι που έχουν την απαίτηση να πληρώνονται αδρά εις βάρος όλων των υπόλοιπων και να διατηρούν καταχρηστικά «προνόμια». Προσπαθώ μέρες τώρα να ανέβω στο κέντρο και δεν μπορώ. Πόσοι πια από εμάς έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν ταξί για μεγάλες διαδρομές τουλάχιστον; Ελάχιστοι πια. Αλλά αυτό δεν το λαμβάνουν υπόψη τους οι συνδικαλιστές. Μόνο τους μέλημα, η πάρτη τους.
Τα ΠΑΣΟΚικά κουσούρια
Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν απεβίωσε, θρηνούν οι τεθλιμμένοι συγγενείς, η λογική του ζει και βασιλεύει όμως, καθώς οι εκβιασμοί κατά της κοινωνίας, συνεχίζονται. Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ συμπαρατάσσεται με τους απεργούς, παρά την απόφαση της Δικαιοσύνης. Τα καλέσματά του στον κόσμο να πάει στο αμαξοστάσιο του μετρό στα Σεπόλια, είναι συνεχή. Κάποιοι στην Κουμουνδούρου παίζουν με την κοινωνική ειρήνη με το μέλλον των εργαζόμενων στο μετρό, στο πλαίσιο των δικών τους επιδιώξεων.
Ας τα βλέπουν όλα αυτά όσοι ταλαιπωρούνται.
Εκείνοι άλλωστε κρατούν το μέλλον στα χέρια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου